Właśnie pewna ksiązka rozczarowała mnie bardziej niż ostatnia część „Harrego Pottera”.
Zawsze się zastanawiałam jak to by było czytac książke w czasie TERAŹNIEJSZYM.

(Przyklad zdańw takiej ksiażce: „Ja i Alice siadamy razem pod drzewem. Dziewczyna wyciąga książkę i zaczyna ją czytać. Ja za to przygladam się pudełku i prubuje go otworzyć.” [Tak, wymyslilam te zdania i nie, nie ma ich raczej w żadnej książce] )

No czyli głownie w takich ksiązkach jest (np.) zamiast „powiedziałam” jest „mówię” lub zamiast „zanuciłam” jest „nucę”.

Przyznam, że po przeczytaniu pierwszej kartki już mi sie odechciało tego czytać.
Ksiązka mnie zaciekawila samym poisem it.p. ale okazało się, że nie moge jej przeczytać bo czas teraźniejszy w***wia mnie bardziej niz Leo Valdez i jego kiepskie żarty na poziomie zdechłej myszy.

Ale o jakiej ja książce mówię?

Mówię o książce pt. „Pieśń Syreny” autorstwa Alexandry Charisto ktorej opis na samym końcu ksiązki bardziej mnie rozwalił niż haiku Lestera. Po prostu tak to ujmę: niczego sie nie dowiedziałam z tego czegoś o autorce.

I może wam tu przepiszę „to coś o autorce”:

„Alexandra Christo

Postanowiła pisać książki, kiedy
miała cztery lata i nauczycielka
powiedziała jej, żenie może
zostać wróżką. Gdy nie jest zajęta
wymyślaniem opowieści, kupuje
zbyt wiele poduszek, ogląda
koreańskie seriale lub organizuje
zbiórki żywności. Jej dom
wypełniajAą kaktusy (ponieważ
to jedyne rośliny, które może
utrzymać przy życiu).”

I nawiasem mówiąc ja nawet kaktusów bym przy życiu nie utrzymała.
(Pamiętajcie, że to tylko moja opinia!)