Hej X…
Tęsknię za tobą, to ten moment, w którym Cię nie ma, a ja płaczę, bo chciałabym żebyś jednak był. Tęsknię za naszym pisaniem, twoim graniem i naszymi wygłupami, twoimi wierszami i nami… Z drugiej strony jestem wdzięczna za stratę tego, bo poszłam do przodu, bo dorosłam. Chciałabym poczuć jeszcze raz to samo uczucie, które czułam gdy pisaliśmy… Albo wtedy, gdy grałeś na gitarze. Po prostu mi Cię brakuje, o dziwo to ten moment, w którym znów wróciłeś do mojej głowy, moment w którym przypomniało mi się wszystko. Wystarczył jeden tiktok… Smutny tiktok, który sprawił że przypomniałam sobie najgorsze co mi zrobiłeś. Później znów zaczęłam Cię tłumaczyć, jak zawsze. Nigdy nic innego nie robiłam, zawsze tłumaczyłam, nie ważne czy to było okrutne, złe, podłe czy po prostu mnie raniło. Zawsze było wytłumaczenie, w większości przypadków: to ja, to moja wina. Dziś wiem, że owszem, to w dużej mierze była moja wina, ale nie byłeś święty. Nie wiem czy gdzieś tam jesteś, ale dla mnie nie żyjesz. Tak jak przedstawiłeś tamtejszą rzeczywistość, taką stała się dla mnie przeszłością. Znów do niej wróciłam, znów przypomniałam sobie, ale to wina słabszego momentu. Niedługo to minie, bo zawsze mija… Nie ważne ile trwa, minie. Chciałabym chociaż raz móc Cię przytulić, wiesz? Wystarczyło Ci pół roku relacji, żeby zniszczyć co najmniej cztery lata mojego życia, jak się z tym czujesz? Minęło cztery lata od dnia w którym Cię poznałam, a raczej minie w maju. Nie ma Cię już trzy lata. A wiesz co jest najlepsze? Że w twoje urodziny nadal pamiętam. Każde są dla mnie złe, bo w pierwsze, które mieliśmy okazję się znać mnie zostawiłeś. A w pierwsze święta, w które mieliśmy kontakt doprowadziłeś do swojego końca. Czasami mam wrażenie, że nie pamiętam już wszystkiego co się działo, ale to nie prawda… To jest we mnie, gdzieś głęboko ukryte, bo tego mnie nauczyłeś… Chować co złe, nauczyłeś mnie strachu przed rozmową i reakcją na to co powiem. Zmusiłeś mnie do zamknięcia swoich uczuć i wspomnień, zmusiłeś, bo gdybym tego nie zrobiła to by mnie nie było. Dziś jestem tu gdzie powinnam i próbuje przeżyć, żyć normalnym życiem, czuć się dobrze, uczę się rozmawiać i czuć. Uczę się żyć na nowo. I czasami nie mam już na to siły. Jednak gdyby nie ty, to nie poznałabym mojej Gwiazdki. Gdyby nie ty, nie pisałabym z nią tamtym razem, a teraz… Teraz jest częścią mnie i już zawsze będzie. Moja Gwiazda mnie prowadzi, a ja ją. Dziękuję Ci za to, że byłeś, ale teraz znikaj Właścicielu Piekielnej Korony.

– Twoja księżniczka –