hm.
zastanwia mnie od jakiegoś czasu, (kwarantanny nie liczymy! :D) że ludzie nadzwyczaj często pokazują udawaną uprzejmość. ukrywają dystans, który powstał między nimi w wyniku kłótni, czy jakiegoś innego wydarzenia. czuję się niezręcznie w takich sytuacjach, jako że nie zaobserwowałam tego wyłącznie u osób kierujących się do mnie.
porównałabym to do owijania rany nowym bandażem, by zatamować krwawienie i zakryć ranę.
jednak plamy krwi i tak będą widoczne.
oj, wyszło brutalnie?
zazwyczaj czekam, aż ta osoba wyrzuci to z siebie.
wciąż wymieniamy spojrzenia „nic między nami nie zaszło”. rozmawiamy w towarzystwie innych, ale nie w cztery oczy, nie witamy się.
dlaczego nie można być szczerym?
czy moje myślenie nie jest samolubne? z całą pewnością, mogłabym po prostu wyrazić swoje zdanie. jednak co, gdy osoba przeciwna celowo zaciera ślad dystansu?
wszystko tutaj napisane jest czysto teoretyczne :D
muszę przyznać, że w większości przypadków znajomości, to ja musiałam być osobą, która przeprasza, żeby uratować znajomość :D ale nie jest mi z tym źle. jeśli możemy coś zrobić, aby uniknąć kłótni i dystansu, to powinniśmy to zrobić 💛
ach, gdyby wszyscy byli szczerzy ☀️