Dzisiaj na chemii strasznie źle się czułam i powiedziałam o tym pani na lekcji. Ze strachu i z bólu zaczęłam płakać przy wszystkich. Widziałam ich spojrzenia. Byłam sobą strasznie zażenowana. Później wróciłam do domu po tym jak odebrał mnie mój tata. Boję się tam iść jutro… Wolę nie wiedzieć co o mnie teraz myślą. Wiem, że nie powinno mnie to interesować, ale czuję, że się ośmieszyłam.
Mojej przyjaciółki drugi tydzień nie ma w szkole i nawet nie mam z kim porozmawiać.
Ostatnio w ogóle nie mam na nic energii. Wszystko mnie szybko męczy i zniechęca. Jutro mam kolejne sprawdziany i nie mam siły się na nie uczyć.
Czuję się samotna. Brakuje mi kogoś kogo mogłabym przytulić. Kogoś kto powiedziałby mi, że wszystko będzie dobrze. Moi rodzice ostatnio często się kłócą. Zarówno w domu jak i w szkole jestem sama. Wszystko dookoła się powoli sypie.
Jedyną rzeczą dla której budzę się rano jest mój kot. Jako jedyny chce ze mną przebywać. Czasami boję się co będzie, gdy obudzę się bez niego.
Wiem, że brzmię jak osoba z błahymi problemami która szuka atencji. Przepraszam.

Od kilku godzin powinnam robić arkusze z matematyki, ale organizacja czasu nie jest moim najlepszym przyjacielem. Jak tam u was? Też macie dużo nauki? Muszę się przyznać, że ja już powoli nie wyrabiam. A to dopiero początek😩 Nie mogę się już doczekać tego momentu gdy napiszę próbne i zacznie się przerwa świąteczna.