Pierwsze co się rzuca w oczy, to spacja przed wykrzyknikiem czy pytajnikiem. Nigdy tego nie robimy.
Dwa: Nowy Jork (a tutaj plus za „Nowy Jork”, a nie „Nowy York”, broń Boże) jest zbyt duży, aby znać go całego, włącznie z podziemiami. Oke, dzielnicę można, ale CAŁĄ METROPOLIĘ?
Trzy: brak przecinków. Miejscami ich brakuje, sprawdź zasady.
Cztery: liczby w opowiadaniach piszemy słownie, nie zastępujemy ich cyfrą.
Pięć: popraw pisownię nazw własnych *Chitauri
Sześć: Iron Man przyleciał tylko po to, aby patrzeć na próby wydostania rodziców przez dzieci? To jest nierealne. Tak samo jak to, że dwójka dzieciaków ma przewagę nad elitarną grupą superbohaterów. Really?
Siedem: zemsta to oklepany motyw.
Osiem: pisownia „nie” z przymiotnikami. Zadbaj o ortografię.
Dziewięć/ dodatek do trzy: kiedy akcentujemy do kogo zwracamy się w wypowiedzi, musimy dać przecinek. Przykładowo:
– Anka, wnieś kurtki do salonu!
– Lecz najpierw, droga Karolino, musimy obmyślić plan.
– Ty zajmiesz się prowiantem, Łukasz, a ty znajdziesz hotel, Mileno.
Dziesięć: opisy. Brakuje mi tam opisów. Oprócz przeszłości nie wiem właściwie nic. Jak wyglądała ich baza? Jak uciekali? Co mijali? Dlaczego uciekali? Jak wyglądali?

~ analizowałam „Na imię mam ból.”, raczej pierwszą część, z tego co wywnioskowałam.