Hej. Przepraszam, że Was męczę, ale chce się komuś wyżalić, a jak staram się to zrobić komuś bliskiemu to myśli, że robię to dla beki. Nie chce mi się jej tłumaczyć, że mówię serio. Nie uwierzy mi. To trochę przykre…
Ogólnie to otaczam się fałszywymi ludźmi. Niby „przyjaciółmi”, ale kiedy raz ich się zapytałam: ” dlaczego mam się nie ciąć?” odpowiedzieli mi, żebym nie szukała atencji. Pytałam serio… Kilka dni później zrobiłam coś czego będę żałować do końca życia… Nie ważne. Ciągle myślałam, że coś dla nich znaczę. Kiedy zaczęła się kwarantanna nikt do mnie nie pisał. Nie miałam kontaktu ze światem. Zrozumiałam kim się otaczam. Niedawno dowiedziałam się, że jedna z moich „przyjaciółek” zrobiła coś okropnego. Teraz zaczęłam pisać z kuzynką. Miała przykrą sytuację z kolegą. Napisałam jej, że zabije gnojka. Stwierdziła, że mam z niej bekę. Mówiłam, że nie. Nie wierzyła mi… Zrozumiałam jaki mam zepsuty charakter. Jaka jestem fałszywa. Przy najbliższych dla mnie osobach jestem sobą. przy obcych staram się być miła. Tutaj jestem pół na pół.
Czyli tak: nie mam przyjaciół, ludzie bliscy mają mnie za chamską bez uczuć, a rodziców nie chcę martwić. Jednym słowem: jestem samotna.

Sorry, że wam zawracam głowę i życzę miłego wieczoru.