Ohayo!
Osoba X
„Na świecie jest bardzo dużo osób, bardzo dużo osób z problemami. I oni mają prawo wołać o pomoc, liczyć na nią, polegać na innych, i mimo że są osoby które utrudniają im życie, to nadal żyją i się starają, trochę mniej lub trochę więcej. To są wspaniałe osoby, okaleczone przez ich własne życie. I jest też osoba X. Osoba, która nie nauczyła się i zagubiła w społeczeństwie, gubiąc po drodze zdrowy rozsądek. Nie wiedząc co jest prawdą a co kłamstwem, przemierzała ścieżkę ludzi z większymi i mniejszymi problemami starając im się pomóc. A przynajmniej na początku. Osoba X była obdarzona ogromną empatią, a przynajmniej tak twierdziła. Ale to nie była empatia. Osoba X była zwyczajnym demonem sycącym się cierpieniem innych. Gubiąc się we własnych kłamstwach została okropnym demonem wykorzystującym całe życie aktorstwa. Bo zanim Osoba X się zagubiła, również była poprostu człowiekiem. Nie widząc w swoim zachowaniu nic szczególnego dorosła, zauważając swoje czyny. Zorientowała się, że całe życie grała, i sama nie ma pojęcia czy kiedykolwiek coś czuła i zrobiła coś prawdziwego. Miażdżyły ją myśli, dlatego wymazała swoje wspomnienia. Ale po zejściu na tą ścieżkę wszystko sobie przypomniała. Tak naprawdę miała wszystko. Ale straciła każdą dobrą rzecz w życiu, kiedy nie wiadomo czemu zaczęła się dziwnie zachowywać. Nagle wytworzyła się w niej niewytłumaczalna nienawiść do świata, w którym miała wszystko. Nie potrafiła nad nią zapanować, co zrodziło opłakane skutki. Była wtedy małym dzieckiem, nie mającym nawet 10 lat. Niedługo po tym Osoba X zaczynała odkrywać, jak krok po kroku zacząć panować nad nienawiścią. Ukryła emocje pod grubymi maskami i zmieniła się w pozytywną, optymistycznie szczęśliwą osobę. Lecz nadal wypływały z niej negatywne emocje. Coraz częściej i coraz bardziej mocniej. W końcu zmieniła się w wiecznie zestresowaną, okropnie często panikującą psychopatkę, która nadal udawała szczęśliwą i optymistyczną. Strasznie fałszywe było każde jej słowo, nie umiejąc egzystować w społeczeństwie próbowała każdą sytuację załagodzić żartem, optymistyczną gadką lub zmianą tematu. Nie umiała nikogo nigdy więcej pocieszyć, musząc pokazywać swoją łamiącą się maskę pośród nerwowości i bezsensownego gadania. Nienawidziła wychodzić z domu i patrzeć na problemy innych, ich cierpienie było cierpieniem dla jej nieistotnych powodów bólu. Osoba X, doprawdy musiała być potworem.”