Przerpaszaaaam D: Życie postanowiło zmienić mój scenariusz na ten weekend i poprzednie *jak i następnych* kilka dni, stąd opóźnienia ._. Ale wszystko, co ma być, będzie, nie martwcie sie ^^

No, wyczucie idealne – dochodzi godzina piąta nad ranem, a CoK#5 już na stronie :D Mam nadzieję, że wam się podobało, następna część będzie bardzo luźna, gdyż z Jeffem w roli głównej *mam bardzo, bardzo chorą wizję, totalnie nie miłosną, bardziej… komediową :D*, która może pojawić się za tydzień lub dwa. A w ramach wynagrodzenia za długie oczekiwanie, oto piosenka będąca inspiracją do nowego rozdziału opowiadania „Creepypasty od kuchni” znajdującego się na moim blogu, wraz z fragmentem tegoż, w ramach prapremiery :D Enjoy it!
https://www.youtube.com/watch?v=7rkgm1yGgbM
„-Panie Vlad, gotowe – skinął na nią dłonią, a ta podeszła do niego z tacą, na której znajdowały się dwie strzykawki. Dziwne, im dłużej przyglądałam się dziewczynie, tym bardziej przypominała mi postać z książki Levisa Carolla, Alicję w Krainie Czarów. Mężczyzna wziął do ręki jedną z nich i przyjrzał się srebrnemu płynowi wewnątrz szklanej strzykawki, a następnie spojrzał na mnie.
-No, to pora zobaczyć, co się stanie gdy do twojego krwioobiegu dostanie się rtęć…
(…)
Ciemnowłosa postać zdawała się promieniować nieznaną, nie dającą się zrozumiec energią i furią, gdy przemierzała korytarze. Krew zabrudziła jego ubrania, zaś kajdany i domocowane do nich łańcuchy sprawiały, iż brunet wyglądał jak duch, który przybył na ziemię zza światów by pokutować i wyegzekować zapłatę ludzi za ich złe uczynki. Nikt, kto stawał mu na drodze nie uchodził z życiem. Nóż, skalpel, szkło z potłuczonego wazonu, klucze, gołe dłonie – wszystko nadawało się do odebrania życia, a mężczyzna zdawał się doskonale o tym wiedzieć, wykorzystując każdą z będących pod ręką rzeczy, by wywołać nową kałużę krwi, uzupełnioną przez nędzne szczątki ciał ludzi, a raczej śmieci, gdyż w ten sposób postrzegał ich ów morderca.
Czuł zapach krwi jego ukochanej, słyszał bicie jej serca. Nie pomyliłby tego dźwięku z żadnym innym. Krew wrzała w żyłach, gdy słyszał wokół niej innych ludzi i to, jak jej serce przyspiesza ze strachu. Drżącymi od nadmiaru adrenaliny dłońmi zszarpnął przesiąknięty czarną mazią opatrunek, pozwalając owym czanym łzom płynąć bez przeszkód po policzkach. Psychopatyczny wręcz uśmiech odsłonił ostre jak brzytwa zęby, zaś szarawa ręka pchnęła z furią ogromne wrota, które ustąpiły mu niczym ustawione na wejściu karty, niczym nie przymocowane do ścian.
-Tknij ją, a rozszarpę cię na strzępy – warknął, a ton jego głosu i stan w jakim był, sprawiał, iż dreszcze przerażenia przeszły nawet istotę, która pokładała w nim wszystkie swe uczucia i nadzieje.
To nie był on, już nie. To był morderca. Ten sam, który istniał przed poznaniem jej, a jednocześnie ten dobrze znany jej, oddany bezgranicznie swemu światłu, którym przecież była.”