We mnie od zawsze było dużo melancholii i nostalgii, patrzę się na zachód słońca na horyzoncie i myślę o pewnej dziewczynie, do której kiedyś zagadałem w szkole, i myślę sobie, tak nostalgicznie, gdzie ona teraz jest, co robi i jak się czuje. Przypominam sobie, jak w listopadzie zeszłego roku byłem w Monachium i jechałem w metrze, i mój mózg tworzy takie obrazy i myśli, że kiedy ja jechałem w tym metrze w Monachium, to co wtedy robiła ta dziewczyna tam gdzieś daleko, o czym myślała, gdzie się patrzyła, kiedy ja byłem tak daleko od niej w swoim życiu, a ona w swoim. I to następnie produkuje u mnie taki nostalgiczny, sentymentalny i egzystencjalny smutek.

Ale mi się miniaturka wyświetliła na YouTube 😂👇
To link do tego, polecam obejrzeć, śmieszne sceny tam są – https://m.youtube.com/watch?v=dxVD6puk0Q8