Niewiele osób zdaje sobie sprawę z tego, jak kogoś rani. Uważa, że gdy druga osoba nie płacze po nocach i nie próbuje targnąć się na swoje życie, to wszystko jest w porządku — no cóż… Nie.
Byłam nią i czasem nadal robi mi się tam w środku przykro, kiedy sobie to wszystko przypomnę.

Miałam przyjaciółkę, którą nazwijmy… Pola (nie chcę podawać jej imienia). Powiem szczerze, że to był ten typ osoby, która zachowywała się dziwnie — jak na rozumowanie 5 klasistów (nie chcę tu nikogo urazić, po prostu patrzę na przykład mojej klasy). Jej humor to była totalna huśtawka — raz dało się z nią normalnie porozmawiać, a zanim się obejrzysz, to założy kaptur na głowę i udaje Zwiadowcę, normalnie.
Wiedziałam, że ma jakieś problemy, jednak sama nie wiedziałam o co chodzi, bo wtedy nie interesowałam się czymś takim jak depresja. Powiem szczerze, że nawet mnie to nie obchodziło. Z biegiem czasu wiem, że Pola nie ma depresji, tylko problemy na tle nerwowym.

Pola była przez to gnębiona i odrzucana przez klasę. Sama nie pamiętam co dokładnie jej robili, czy wyzywali czy na tle fizycznym — naprawdę nie pamiętam. Wiem, że była ona gnębiona przez klasę, przez co mieliśmy nie raz pogadankę z wychowawczynią, a raz usłyszeliśmy nawet, że "pójdziemy na dywanik" do dyrektorki. Nie chodziło o to, że bałam się nauczycieli, że jak będę gnębić Polę, to obniżą mi zachowanie, raczej chciałam jej pomóc, bo było mi jej… Żal? Starałam się jakąś z nią rozmawiać na przerwach, zabierałam ją dalej od kalsy, żeby nie mieli jak jej dokuczać. Siadałam z nią na lekcjach, zapraszałam do domu na spacer z Naną (moim psem), była pierwszą osobą z moich przyjaciół, która zobaczyła Figę (mojego kota). Przez wakacje było bardzo fajnie, skończyłyśmy 5 klasę i z utęsknieniem rozpoczęliśmy wakacje. Zawdzięczam jej jedna rzecz, która zmieniła moje życie i nigdy nie przestanę być jej za to wdzięczna — namówiła mnie na obóz konny. Dzięki niej w sumie zaczęła się moja przygoda z końmi i odkryłam swoją największą pasję.

Kiedy wróciłyśmy z obozu, to ona zaraz wyjeżdżała do Portugalii, a ja pojechałam do babci. Było super, pisałyśmy ze sobą, wysyłała mi zdjęcia, nawet nadal mam pocztówkę od niej na półce. Potem wymiana, że tak powiem — ona do domu, a ja lecę do Grecji! To samo tylko na odwrót. Wakacje minęły nam fajnie, spotykaliśmy się i wgl. Potem zaczął się rok szkolny i zaczęłam odczuwać to, że Pola się ode mnie oddala. W międzyczasie kuzynka pokazała jej pewien zespół (nie powiem jaki, bo może to wywołać kłótnie pod wpisem). Powiem tyle, że ja go nie lubię. Ona bardzo i zobaczyła, że jedna dziewczyna, która ją chyba najbardziej gnębiła także go lubi. No to co? Zmiana przyjaciół? Oczywiście.

Przestała ze mną siedzieć, przestała rozmawiać. Głupia myślała, że tego nie widzę i próbowała to ukryć, siadając raz z tą, raz z tą. To bolało, nie dlatego, że zabraniałam jej z nią siedzieć, chociaż to też była dla mnie przykre, byłam młodsza, miałam 11 lat. Bolało chyba najbardziej to, że przyjaźniła się ze swoją jedna z największych prześladowczyni. To o co jej chodziło? Czułam się źle, było mi naprawdę przykro, że mnie zostawiła, mimo że ja jej pomagałam. Nie chodziło mi o to, żeby dziękowała mi na kolanach, ja nie chciałam podziękowań, ja chciałam przyjaciółki!

Do dziś mam wrażenie, że ona przyjaźniła się ze mną, tylko po to, żebym wplotła ja jakoś w ta klasę, no bo zrozumcie, to była 6 klasa i dopiero jej początek, więc jeszcze 3 lata nauki w tej szkole, a na jej zmianę się nie zanosiło.
Zawsze raczej byłam lubiana w klasie, nie byłam klasowa gwiazdą, ale nie odludkiem. Miałam przyjaciół, a co za tym idzie, jak zaczęłam też przyjaźnić się z Polą, to inne moje przyjaciółki zaczęły ja jakby akceptować. FunFact: nawet moja obecna przyjaciółka, a jej była też ją chyba zaakceptowała wtedy. Mam wrażenie, że zrobiła jej podobnie jak mi (Pola w sensie), bo kiedyś nazwijmy ją… Kasia była "posłuszna" Poli. Kiedy coś jej się nie spodobało, to nawet w żartach powiedziała to Kasi, a ona waliła mnie i inną moją przyjaciółkę, może być Hania (z którą przyjaźnię się 11 lat prawie) po głowie. Wiem, że to dziecinne, ale to 4 klasa była. Jednak nienawidziłam tego, może nie waliła nas mocno, ale to były czasy zapuszczania mojej grzywki, a co za tym idzie nosiłam opaskę i takim kolcami jakby (tępe oczywiście), żeby mi się włosy trzymały, no i cóż… Jak wbije Ci się to w głową, przez uderzenie to boli… No ale to inna historia.

Po co to piszę? Nie wiem, wszystko się pozmieniało — Pola przyjaźni się z inną, a ja z Kasią i Hania, i tak jest chyba najlepiej. Jednak nie ukrywam, że uraz pozostał, zmieniła mnie jak nic nie znaczącą rzecz… Chcę Wam powiedzieć, żebyście nie przejmowali się starconymi "przyjaciółmi" — nie byli Was warci.