Uwaga, bo to będzie skomplikowane.

Jak niektórzy wiedzą, bardzo lubię ironicznie narzekać. Może niekoniecznie we wpisach, ale i to się zdarzało. Najwięcej odczuwają to osoby z mojego otoczenia, którym narzekam bardzo dużo, zwykle bez konkretnego powodu.
Poza tym łatwo się wkurzam przez rodzeństwo. Nie jest łatwo mnie wyprowadzić z równowagi, chyba że jest się moją babcią lub jednym z moich braci (konkretnie tym 2 lata młodszym). Oczywiście łatwo mnie też uspokoić, tym razem o ile NIE jest się moją babcią lub moim bratem.
Kolejna sprawa – nie mam ochoty na dużo rzeczy i męczę się codziennie, nudząc się i czekając na weekend. Co robię w weekend? Pomagam i narzekam na to, ile muszę pomagać oraz nudzę się i narzekam, że nie mam nic do roboty.

I jakby, podsumowując te wszystkie moje złe cechy i nastroje, rodzi się pytanie:
CZEMU ZNOWU SIĘ CIESZĘ? DLACZEGO JA SIĘ NIGDY NIE DOŁUJĘ?
Myślę, że jestem po prostu optymistką (co nie wyjaśnia czemu lubię narzekać)

Wiecie, bez obrazy dla nikogo, ale według siebie mam w wielu kwestiach lepiej niż 90% osób w moim wieku. A te osoby, które mają lepiej, często są smutniejsze ode mnie.
Szczęścia wszystkim życzę tak czy siak.