Długo walczyłam ze sobą. Długo się wahałam. Długo okłamywałam siebie, że jeszcze nie ten czas. Ale muszę to zrobić.

Już dawno temu przekonałam się, że czas wolny i wena nie idą w parze. Pragnę tworzyć. Pragnę pisać. Pragnę wzruszać, cieszyć, inspirować. Ale ostatnio nie potrafię. O ile kiedykolwiek na prawdę potrafiłam. Właśnie musi nastąpić coś, co od dawna wisiało w powietrzu. Potrzebuję chwili oddechu. Wydaje mi się, że PRZERWA jest tu niezbędna.

Może na kilka dni. Może na tydzień. Może na miesiąc. Może dłużej… Nie wiem. Po prostu nie wiem.

Pisanie stało się moją pasją i oddziałuje na mnie. Może bardziej niż powinno. Może. Dla tego tak bardzo nie chcę tego zostawić. Nigdy nie sądziłam, że dojdę tu do etapu, w którym słyszę, że obserwacja ode mnie jest zaszczytem. A słyszałam to nie raz. I nieidmiennie czuję się wtedy wyjątkowo – taka ważna. Nie spodziewałam się tak dobrego odzewu na moje słowa. Nie marzyłam nawet o takim gronie obserwujących. I z dumą mogę stwierdzić, że każdy nowy obserwator stawia mnie przed zaszczytem, samą swoją obecnością.

Poznałam tu mnóstwo cudownych osób. Wrażliwych, szczerych, miłych, kochanych. Po prostu niesamowitych. Wiem, że mogę dzielić się z Wami moją radością. Ale co ważniejsze, zawsze znajdzie się ktoś, kto pocieszy mnie w smutku. Świadomie, bądź nie. I nigdy Wam tego nie zapomnę.

Nie znikam z tej strony na ten czas. Zbyt wiele dla mnie znaczy i z pewnością nie zrezygnuję z czytania i jako takiej aktywności we wpisach. Tyle że przez chwilkę nie ujrzycie żadnych moich nowych quizów. Gdy wrócę, to z masą energii i pomysłów na nowe opowiadania. Chyba na dobre to wyjdzie.

Przepraszam, jeśli kiedykolwiek Was zawiodłam. Ale po stokroć dziękuję za to, co otrzymałam.

Wybaczcie i teraz.

~ Wasza Ukryta w cieniu ❤❤❤