Mi też się nie chce ;) A no i czy dodawanie słów umilających rozmowę to wyśmiewanie się? Oponowała bym. „To mnie tylko irytuje, a teraźniejsze wydarzenie (nie to) psuje mi cały wyjazd wraz z humorem, więc ty chociaż nie dokładaj się do tego.” – to są Twoje pełne poszanowania słowa, które płyną w moją stronę. Te zdanie tylko przytwierdziło mnie w przekonaniu gdzie masz moje rady. A „ty chociaż nie dokładaj do tego” świadczy o tym jak interesuje Cię moje życie. Tym zdaniem wykazałaś się egoizmem, bo jednak „nikt nie może mieć gorzej od Ciebie”, prawda? Przynajmniej ja to w taki sposób odbieram. Nie mam do Ciebie przecież o nic pretensji… W odpowiedziach mówiłam o tym co możesz zrobić, aby zaczęli do Ciebie przychodzić ludzie. I teraz dotknęłam tematu samolubstwa, ale jak na razie nie o to mi chodzi. Chodzi mi o to żebyś się nad sobą nie użalała, bo wiem, że to do nieczego nie doprowadzi. „Nie pogrążaj się w depresji sis! To tylko SQ!” – nie wiem czy to o czymś dla Ciebie w ogóle świadczyło. A no i humor i uczucia to niestety są odmienne rzeczy, myślałam, że już wiesz. „… to może zakończmy tą „dyskusję”, zajmuje mi ona czas i cierpliwość, a nic nowego nie wnosi.” – po tym zdaniu wyraźnie widać jak bardzo mnie szanujesz. Skoro tracę Twój cenny czas i cierpliwość, a dodatkowo moje argumenty nic nie wnoszą do Twojego smutnego i szarego życia… „Spoczko, moja deprecha się wznowiła, zadowolona?” – wiesz, że nie jesteś jedyną osobą, którą ma depresję na tym świecie? A no i raczej nie jestem zadowolona, kolejny raz posłużę się fragmentem z mojej pierwszej wypowiedzi: „Nie pogrążaj się w depresji sis! To tylko SQ!” Nadal do Ciebie nie przemawia mam rację? Czy spytałaś się mnie „co u Ciebie?”? No chyba nie, a może coś przespałam? To się nazywa ekhem… Hypokryzja. I kiedy dotykamy tak ważnych tematów jak „depresja” wydaje mi się, że nie musimy kończyć rozmowy, bo prowadzimy „spór”.