Właśnie jadę na mój pogrzeb (czyt. Występ) więc życzcie mi powodzenia czy coś. Odezwę się do was jak przeżyję

Hejka Nikudki
Zdałam sobie sprawę właśnie jaką ja mam fobie społeczną, ale od początku.
Jak wiecie (lub nie) mam jutro występ w teatrze i mega się przed nim stresuję. Dziś miałam ostatnią próbę, nasza pani stwierdziła że pójdziemy poćwiczyć na dużą salę, więc idziemy se tam naszą grupą, a liczymy jakieś 11 osób, i nagle na tej sali się okazało że ma inną grupa zajęcia. Tylko że tamta grupa liczyła z 30 osób. Do tej pory nie zdawałam sobie sprawy że boję się tylu ludzi, a kiedy się okazało że mamy przed nimi zatańczyć to zrobiło mi się tak duszno i niedobrze że chciałam się zwinąć w kłębek i nie wychodzić. Nigdy nie miałam tremy przed samym występem, ale to było przez tą ilość ludzi. Chcąc nie chcąc musiałam tańczyć, bo jestem pierwszą parą. Zatańczyliśmy to raz, a kiedy mieliśmy tańczyć drugi to przyszła kolejna grupa, i to do tego mojego brata i też na nas patrzyła. Normalne wrosłam w ziemię. Ostatecznie ruszyłam wbijając wzrok w podłogę. Niestety gdy podniosłam oczy na widowni zobaczyłam brata – pokazywał mnie swoim koleżanką. Chciałam się zapaść pod ziemię. Dokończyłam taniec a potem szybko uciekłam gdzieś z widoku. Bartek (bo tak się nazywa mój brat) zeskoczył z ławek i przyszedł się do mnie przytulić, powiedział mi że tańczyłam wspaniałe (oraz że mam strasznego partnera w tańcu). Ogólnie mnie to podniosło na duchu, jestem mu mega wdzięczna bo wtedy się uspokoiłam, ale i tak drżałam przez resztę zajęć ze stresu przed tyloma ludźmi na sali.
Nie mam pojęcia po co wam ta historia, jestem ciekawa czy też ktoś z was tak ma, mam nadzieję że was nie zanudziłam. Trzymajcie się ❤️

Wpadam jeszcze szybko życzyć miłych snów i dobranoc Nikudki ❤️😴