Pełno wokół próżnych, małos­tko­wych ludzi, którym nie za­leży i mu­sisz ciągle się pil­no­wać, by nie zniszczy­li w to­bie wiary w człowieka i miłości. Jeśli spoj­rzą na ciebie i wiesz, że za­raz poszczują cię tym bied­nym, zaszczu­tym psem w so­bie, po pros­tu stój i nic nie rób. Pies, przygłuchy i niedo­widzący, pod­skoczy do wil­ka z pianą na pys­ku, lecz wy­cofa się wo­bec ma­jes­ta­tu je­go prze­pełnione­go wol­nością i współczu­ciem ser­ca. Zap­ragnie być ta­ki jak on i al­bo po­kocha, al­bo zniena­widzi to uczu­cie. Nas­taw się na to dru­gie. Nig­dy nie licz, że pies pójdzie za wil­kiem. To zro­bią tyl­ko wil­ki, które poz­wo­liły się skun­dlić, by nie cier­pieć wśród sfo­ry za­pienionych psów. Pragnąc wa­tahy, zgodziły się na zgraję kun­dli. Nie ma ich zbyt wiele i nie stań się ta­kim. Naucz się zno­sić z god­nością kres swe­go ga­tun­ku i wy­nikającą z niego sa­mot­ność. Od­rzuć cier­pienie i naucz się po­kazy­wać ludziom ser­ce, lecz go nie ot­wierać na oścież. Te psy są niedołężne, ale mają kły. I zaw­sze to tyl­ko kun­dle przy­wiąza­ne do ludzkich, podziura­wionych serc, nie oni sa­mi, tak jak ty nie jes­teś wil­kiem, lecz no­sisz go w sobie.