15 pytań z serii „Prawda czy fałsz” o wiewiórkach!

To jeden z najczęściej powtarzanych mitów. Na terenie Polski jedynym dziko żyjącym gatunkiem wiewiórki są wiewiórki pospolite, potocznie zwane również rudymi. Wiewiórki szare na terenie Europy obecne są w Wielkiej Brytanii, Irlandii i we Włoszech.

Jest to kolejny, bardzo często powtarzany mit. Wiewiórki nie hibernują, czyli nie zapadają w sen zimowy. Najprawdopodobniej istnieje kilka przyczyn, dlaczego często myślimy, że wiewiórki zimą śpią.

Wiewiórki pospolite odpoczywają i spędzają noc w różnych miejscach, a jednym z nich są właśnie dziuple.

Jedną z bardziej charakterystycznych cech wiewiórki jest jej puchaty, długi ogon. Wydawać by się mogło, że ma on duże znaczenie jako źródło cienia latem. W praktyce jednak nie pełni on funkcji parasola słonecznego.

Ciąża u wiewiórek pospolitych wynosi od 36 do 42 dni, a podczas porodu na świat przychodzą średnio 4 małe wiewiórki, jednak liczba młodych może się wahać od 1 do 7.

Samce wiewiórek pospolitych nie pomagają w żaden sposób w wychowaniu młodych. Co interesujące, wiewiórki nie tworzą par, a zarówno samce i samice mają wielu partnerów.

Ten fakt może zaskoczyć niejedną osobę. Na długość życia wiewiórki wpływa wiele czynników, między innymi środowisko życia, dostępność pokarmu w ciągu roku, jego jakość czy lokalne zagęszczenie populacji.

Wiewiórki należą do gryzoni, w związku z czym mają charakterystyczną budowę zębów. Ich siekacze, dwa zlokalizowane w szczęce i dwa w żuchwie, są długie, zakrzywione i służą do rozgryzania bardzo twardych pokarmów. Siekacze wiewiórek rosną im przez całe życie, średnio kilka milimetrów na tydzień! Jednak bez obaw – zęby te naturalnie się ścierają podczas zjadania pokarmu.

Wiewiórki doskonale pamiętają, gdzie ukryły swoje zapasy. Przekonanie o tym, że zapominają, gdzie je schowały wynika z tego, że wiosną znajdujemy w ogrodach dużo „prezentów” w postaci siewek m.in. orzechów. Wynika to nie tyle z zapominalstwa, a z faktu, że wiewiórki nie wykorzystały całego schowanego pokarmu.

Wiewiórki, w przeciwieństwie do np. myszy, nie robią zapasów w postaci spiżarni na zimę. Owszem, robią zapasy na tzw. trudniejsze czasy, ale w postaci wielu rozproszonych skrytek.

Podstawą diety wiewiórek są nasiona drzew iglastych oraz liściastych. Głównie pokarm, który ma wysoką wartość energetyczną oraz który można długo przechowywać, jest przez wiewiórki zakopywany w ziemi, a takie właśnie są m.in. orzechy. W związku z tym, że nie wszystkie zapasy są wykorzystane przez wiewiórki, nasiona pozostając w korzystnych warunkach pod ziemią, mają idealne warunki do kiełkowania.

Wiewiórki to gryzonie, których podstawą diety są nasiona drzew iglastych i liściastych, w tym różnego rodzaju orzechy. Są tzw. oportunistami pokarmowymi, czyli wykorzystują pokarm, który znajdą w określonym czasie w środowisku. Swoją dietę mogą uzupełniać również o pokarm pochodzący od ludzi, jak na przykład orzeszki ziemne. Uważa się jednak, że ten pokarm nie jest szczególnie zdrowy dla wiewiórek.

Dieta rudych wiewiórek jest bardzo urozmaicona i w ogromnym stopniu zależy od dostępności pokarmu na danym terenie i w danym czasie. Bez wątpienia podstawą diety są nasiona drzew iglastych i liściastych, czyli nasiona sosny, świerku, orzechy laskowe, włoskie czy orzeszki grabowe. Co ciekawe, jesienią i zimą często swoją dietę uzupełniają o grzyby, które wcześniej suszą na gałęziach. Dodatkowo, wiewiórki chętnie jedzą owoce i jagody, jak na przykład wiśnie, czereśnie, maliny, truskawki.

Według naukowców dokarmianie dzikich zwierząt nie jest dla nich korzystne, między innymi dlatego, że częste odwiedzanie jednego miejsca przez wiele osobników (np. w karmniku), zwiększa ryzyko przenoszenia chorób.

Wiewiórki zdecydowanie nie są dobrymi zwierzakami domowymi. Jako gryzonie, które w naturze żyją w koronach drzew i mają bardzo duże areały (czyli tereny na których żyją), są bardzo trudnymi zwierzętami domowymi.