Ludzie są bardzo prości. Przewidywalni. Łatwi w obsłudze. Niby każdy jest inny, indywidualny, ale tak naprawdę wszyscy są tacy sami. Panika. Przysiadłam pośrodku drogi, na zimnym podłożu, w samym centrum chaosu. Tysiące osób przebiega wokół mnie, przepycha się, morze ludzi burzy się i szaleje. Poprawiam włosy i przyglądam im się beznamiętnie. To wszystko przez panikę. Zlewa odrębne osobowości w jeden dziki tłum. Wyłącza myślenie nawet tym najbardziej inteligentnym. Drapię się zamyślona po policzku. Strasznie krzyczą. Wywracam oczami, ale wiem, że musi tak być. To tylko ludzie. Pędzą przed siebie, większość nawet nie wie, przed czym ucieka. Panika zawładnęła ich umysłami, instynkt mówi: uciekaj – więc uciekają. Mimo to omijają mnie. Choć siedzę bezbronna na ich drodze – nie wpadają na mnie, nie tratują, nie depczą. Chyba czują, kim jestem. Biorę głęboki oddech i przelatuję wzrokiem przez pędzący tłum. Uśmiecham się lekko. Przecież wiem, co się teraz stanie. Jak rozumiesz te słowa? Czy mogłyby być tekstem jakiejś piosenki, którą znasz? Co tak naprawdę oznaczają? Czy mają coś wspólnego z Tobą? Jaką historię przedstawiają?
Po drugiej stronie strachu Co jest po drugiej stronie strachu? Jak wygląda granica? Kto ją przekroczył? Czy to tamta nastolatka, ta ukryta w rogu pokoju? Otoczona całkowitą ciemnością, wpatruje się we włącznik lampki nocnej i zaciska pieści, walcząc ze sobą w ciszy. Po tylu mrocznych, bezsennych nocach, godzinach płaczu, ukryta pod kołdrą jak małe dziecko, pozbawiona godności, honoru, bez sił, bez nadziei… Czy to ten mężczyzna, na krawędzi przepaści, ze sparaliżowanymi mięśniami, wiatrem targającym ubranie i bolesną wręcz świadomością, że musi skoczyć? A może to ty? Co jest po drugiej stronie strachu? Ile trzeba mieć sił, by przekroczyć jego granicę? Co jest po drugiej stronie strachu? … Ja myślę, że to coś wspaniałego.
Mistrzowie Jak mógłbym kiedykolwiek zapomnieć? Moment, kiedy stanęłaś w drzwiach – i wszyscy byli twoi. Jedno spojrzenie, dwa mrugnięcia, drgnięcie ust – zabrałaś wszystkie oddechy. Cień uśmiechu – i byłaś królową. Od razu wiedziałem, że jesteś mistrzynią. Wszyscy wiedzieli. Jesteśmy Mistrzami. Najlepszymi. Wspaniałymi. Inni mogą próbować. Mogą marzyć. Mogą kłamać. Ale przecież wiedzą. Wszyscy wiedzą. Jesteśmy Mistrzami, a świat leży u naszych stóp. Dokonaliśmy wspaniałego. Niemożliwego. Jesteśmy legendami. Dobrze to wiesz. Przed nami scena. Czy to parkiet z diamentów, czy samotne pole? Rozbrzmiewa muzyka. Czy to wspaniała orkiestra, czy szum wiatru? Rozbłyskują światła. Czy to złote reflektory, czy gwiazdy na nocnym niebie? Nie ważne. Przecież dobrze wiesz, że jesteśmy Mistrzami. Zawsze będziemy.
Osobiścię, nie wiem czemu skojarzyło mi się to ze sportowcami, aktorami, reżyserami itd. wygrywającymi coś.
Teoretycznie po drugiej stronie strachu jest odwaga, bo jest jego przeciwieństwem – to jest druga strona, ale ja jestem zdania, że tego trzeba dowiedzieć się samemu. Musi nas dotknąć tak zwany ,,impuls”, aby się tego dowiedzieć. Dopowiedziałabym więcej, ale w sumie to nie. Lubię niedopowiedzenia.
FoggyForest
Ludzie są bardzo prości. Przewidywalni. Łatwi w obsłudze. Niby każdy jest inny, indywidualny, ale tak naprawdę wszyscy są tacy sami. Panika. Przysiadłam pośrodku drogi, na zimnym podłożu, w samym centrum chaosu. Tysiące osób przebiega wokół mnie, przepycha się, morze ludzi burzy się i szaleje. Poprawiam włosy i przyglądam im się beznamiętnie. To wszystko przez panikę. Zlewa odrębne osobowości w jeden dziki tłum. Wyłącza myślenie nawet tym najbardziej inteligentnym. Drapię się zamyślona po policzku. Strasznie krzyczą. Wywracam oczami, ale wiem, że musi tak być. To tylko ludzie. Pędzą przed siebie, większość nawet nie wie, przed czym ucieka. Panika zawładnęła ich umysłami, instynkt mówi: uciekaj – więc uciekają. Mimo to omijają mnie. Choć siedzę bezbronna na ich drodze – nie wpadają na mnie, nie tratują, nie depczą. Chyba czują, kim jestem. Biorę głęboki oddech i przelatuję wzrokiem przez pędzący tłum. Uśmiecham się lekko. Przecież wiem, co się teraz stanie. Jak rozumiesz te słowa? Czy mogłyby być tekstem jakiejś piosenki, którą znasz? Co tak naprawdę oznaczają? Czy mają coś wspólnego z Tobą? Jaką historię przedstawiają?
To daje do myślenia…
.Silver.
Po drugiej stronie strachu
Co jest po drugiej stronie strachu?
Jak wygląda granica?
Kto ją przekroczył?
Czy to tamta nastolatka, ta ukryta w rogu pokoju? Otoczona całkowitą ciemnością, wpatruje się we włącznik lampki nocnej i zaciska pieści, walcząc ze sobą w ciszy. Po tylu mrocznych, bezsennych nocach, godzinach płaczu, ukryta pod kołdrą jak małe dziecko, pozbawiona godności, honoru, bez sił, bez nadziei…
Czy to ten mężczyzna, na krawędzi przepaści, ze sparaliżowanymi mięśniami, wiatrem targającym ubranie i bolesną wręcz świadomością, że musi skoczyć?
A może to ty?
Co jest po drugiej stronie strachu?
Ile trzeba mieć sił, by przekroczyć jego granicę?
Co jest po drugiej stronie strachu?
…
Ja myślę, że to coś wspaniałego.
Kandelabr
Mistrzowie
Jak mógłbym kiedykolwiek zapomnieć?
Moment, kiedy stanęłaś w drzwiach – i wszyscy byli twoi. Jedno spojrzenie, dwa mrugnięcia, drgnięcie ust – zabrałaś wszystkie oddechy. Cień uśmiechu – i byłaś królową.
Od razu wiedziałem, że jesteś mistrzynią. Wszyscy wiedzieli.
Jesteśmy Mistrzami. Najlepszymi. Wspaniałymi.
Inni mogą próbować. Mogą marzyć. Mogą kłamać.
Ale przecież wiedzą. Wszyscy wiedzą.
Jesteśmy Mistrzami, a świat leży u naszych stóp. Dokonaliśmy wspaniałego. Niemożliwego. Jesteśmy legendami. Dobrze to wiesz.
Przed nami scena. Czy to parkiet z diamentów, czy samotne pole?
Rozbrzmiewa muzyka. Czy to wspaniała orkiestra, czy szum wiatru?
Rozbłyskują światła. Czy to złote reflektory, czy gwiazdy na nocnym niebie?
Nie ważne. Przecież dobrze wiesz, że jesteśmy Mistrzami. Zawsze będziemy.
Osobiścię, nie wiem czemu skojarzyło mi się to ze sportowcami, aktorami, reżyserami itd. wygrywającymi coś.
Aleyss
Mistrzowie
A...l
Teoretycznie po drugiej stronie strachu jest odwaga, bo jest jego przeciwieństwem – to jest druga strona, ale ja jestem zdania, że tego trzeba dowiedzieć się samemu. Musi nas dotknąć tak zwany ,,impuls”, aby się tego dowiedzieć. Dopowiedziałabym więcej, ale w sumie to nie. Lubię niedopowiedzenia.