zwyczajnie tam stał, z rozbawieniem patrząc na żegnające się dzieciaki, huh, czyli nas. po prostu, stał, patrzył, uśmiechał się lekko. dokładnie tak jak pozostała czwórka. ale ja patrzyłam na niego i już mi chyba nawet nie przeszkadzał fakt, że on to widzi, no bo przecież za chwilę i tak pojedziemy do swoich domów i być może już nigdy więcej nie zobaczymy. i wtedy zadzwonił jego telefon. rzecz jasna, odebrał. jego wyraz twarzy i ton głosu zupełnie się zmieniły. w oczach rozbłysło coś dziwnego. chyba nigdy nie zapomnę tego delikatnego „cześć” jakie wyszło z jego ust. brązowe tęczówki ślicznie błyszczały, nagle zerkając na mnie, aby po chwili przebiec wzrokiem również po innych. w tamtym momencie tak strasznie cieplutko zrobiło mi się na serduszku, wiedziałam już, że rozmawia ze swoją dziewczyną, i że naprawdę ją kocha. a teraz chce mi się płakać, po części ze szczęścia, bo jest szczęśliwy, a po części dlatego, że nie wiem, czy kiedykowiek jeszcze zobaczę ten śliczny uśmiech, usłyszę ten śmiech, głos.
został mi tylko podpis na czapce, i powiedziałabym, że złamane serduszko, ale skleił je właśnie wtedy, gdy usłyszałam ten głos i zobaczyłam ten uśmiech, ten błysk w oczach.
nie cierpię mojego serca za to, że się lubi zakochiwać, psychiki za to, że podobają mi się starsi chłopcy, a ciała za to, że tak dziwnie reaguje.
ale to zauroczenie będę fajnie wspominać. bo on był również wspaniały, tak jak ludzie z tego obozu.

to był chyba pierwszy raz, kiedy ktoś tak normalnie, nie w internecie, sprawił, że to nie na moich policzkach czułam ciepło~

~bez podpisu