Hej.

Wszyscy napewno wiecie, jak bardzo uwielbiam sq, jak bardzo kocham dla was tworzyć, jak bardzo ubóstwiam was, którzy doceniają moją pracę i motywują do dalszej.

Od czego by tu zacząć… no cóż, po pierwsze jak wiecie jestem w liceum, mam cholernie dużo nauki i praktycznie zero czasu wolnego. Przez to nie mam prawie w ogóle czasu pisać, chociaż wreszcie pomału udało mi się ruszyć niektóre rzeczy.

Prawda jest jednak taka, że od kilku tygodni nie udało mi się praktycznie „stworzyć” nic dobrego. Kiedy siadam, żeby pisać i czuję, że chcę to zrobić, nagle wszystkie pomysły wyparowują a ja mogę jedynie pisać o tym co czuję, a nie rozumiem czemu, ale ostatnio nie jest to nic pozytywnego.
Po prostu jakbym się całkowicie zablokowała; wiem o czym chcę pisać, wiem co było wcześniej i co będzie później, ale nie mogę wymyślić nic w czarnym środku.

Niektórzy z was wiedzą, że do niedawna nie było u mnie zbyt kolorowo, w związku ze szkołą i kilkunastu chodzących truciznach. Nie lubię o tym mówić, bo to po prostu szukanie atencji. Cóż, cieszyłam się, że wreszcie uda mi się zmienić środowisko i odciąć od tego. Co prawda udało mi się zmienić środowisko i przez pewien czas byłam cholernie szczęśliwa. Ale okazuje się, że od tego nie da się całkowicie odciąć; to czasami wraca. I to nie w formie wspomnień, bo one towarzyszą cały czas, ale bardziej w formie czegoś nienamacalnego, co na każdym kroku wisi nad tobą jak lepki, czarny cień. Ostatnio znowu nie wiem czemu jest mi smutno, nie wiem czemu chce mi się płakać, wkurzam się o byle co. Bycie samym sobą jest męczące.

Oprócz tego doszła jeszcze kwarantanna, czyli całkowite odizolowanie od świata, i kilku osób którym na mnie zależy. Chociaż to tylko czubek góry lodowej. Najlepsze jest to, że moi rodzice uznali, że za dużo czasu spędzam „na pisaniu”, więc dochodzi kolejne ograniczenie. A, i jeszcze kilka moich porażek oraz niezbyt fajnych wydarzeń. Aż chce się żyć :,)

Nie rozumiem czemu, ale w tej chwili chce mi się płakać, a jednocześnie jestem wkurzona, bo nie mam powodu, żeby ryczeć a tym bardziej się wściekać! Czasami mam już tak dość, że po prostu chciałabym sobie zniknąć i wreszcie mieć od tego wszystkiego spokój.

To trwa już od kilku tygodni; nie chciałam się tym „chwalić”, bo myślałam, że przejdzie po kilku dniach, tak jak miało w zwyczaju. Narazie się na to nie zanosi. Mam świadomość jakie to śmieszne; cała moja aktywność od czerwca jest śmieszna, bo to tylko jedna, długa przerwa, ale konkretnie od czego niby?

Przepraszam, że zmarnowaliście czas czytając ten wpis. Przepraszam za to, że zmarnowaliście czas spędzając go na tym profilu. Po prostu nie mogę tu narazie dalej udawać optymizmu i zachowywać się jak nigdy nic, bo już nie daję rady. Jeszcze raz was przepraszam.

Pamiętajcie, że was kocham.

Żegnam na czas bliżej nieokreślony,
Ven.