ok ludziska krótka piłka
opowiadanie jest tworzone, ale od jakiegoś tygodnia fest nie chce mi się go pisać więc nwm wrzuce wam tu moje przemyślenia, żeby was czymkolwiek nakarmić

Ludzie potrzebują w coś wierzyć, ulżyć sobie w zmartwieniach, zrzucając odpowiedzialność za potencjalne niepowodzenie na kogoś innego, albo okłamując się, że jako jednostka są zabezpieczeni przed rychłym zgonem, bo nieokreślona siła wyższa obejmuje nad nimi piecze, no i oczywiście po to, żeby jakoś pchać życie do przodu.
Najpierw, jeszcze w naszej pierwotnej, niezdolnej do socjalizacji formie, wierzyliśmy tylko i wyłącznie w siebie. Przypominało to galop konia przez niekończące się pole. Możliwości wydawały się nieograniczone, ale w praktyce cały nasz cel ograniczał się do biegu bez mety, a w przypadku odniesienia jakieś rany, umieraliśmy sami na owym polu, żeby ktoś inny, w tym samym biegu, mógł przebiec po naszych zwłokach.
Następnie, wraz z rozwojem naszego mózgu, staliśmy się bardziej empatyczni, więc najprawdopodobniej zdominowała nas wiara w ludzi, która była niczym koegzystencja cegieł, tworzących mur. Wszyscy się wspierali, ale kiedy jedną w końcu zabrało pruchno, ciągnęła jeszcze kilka innych za sobą, co powodowało wszystkim znany efekt domino.
Kiedy wiara w siebie samego i wiara w otaczających nas ludzi zawiodła, pozostaliśmy bez wiary, co zostało szybko wykorzystane i wypełnione syntetyczną wersją owej potrzeby, tak zwaną religią.
Kiedy poprzednie przypadki wiary były naturalnie uzasadnione i były napędzane przez fizycznie niepodważalne czynniki jak samodzielność, czy wspólnota, tak napędem dla wiary w religię, była tylko i wyłącznie sama wiara w ową religię. Czyli to tak jakby podać komuś talerz na talerzu i życzyć smacznego. Jednak pomijając gwałt na logice, będącym jej filarem, co tak właściwie daje nam religia? Świadomość, że wyższe bóstwo obejmuje nad nami opiekę powoduje, że stajemy się bardziej frywolni i lekceważący, zwłaszcza kiedy dana religia celebruje śmierć, paradując z hasłami będącymi antytezą degradującą życie. Życie nie zaczyna się po śmierci. Życie kończy się, kiedy kończy się życie. Śmierć zaczyna się, kiedy kończy się ludzka wyobraźnia. Tak więc wiara w religię, jest niczym patrzenie się w słońce, bez okularów przeciwsłonecznych. Ślepniesz, ale dla jakiego widoku!

No i potem mamy wiarę obecną, wszechogarniającą i równie niedorzeczną. Wiara, będącą połączeniem wszystkich wad poprzednich wiar. Wiara łamiąca nam nogi, pozostawiających nas na staranowanie przez innych, których czeka później taki sam los. Wiara powodująca nasz upadek, z winy drugiego, niezależnego od nas człowieka. Wiara zabijająca naszą wolę i determinację, tworząc z nas endorfiniarzy nastawionych na pusty odbiór. Nie jest to wiara w pieniądze, ani w technologię, a w ludzi, którzy swoją niekompetencją i ignorancją doprowadzili do upadku resztek solidarności międzyludzkiej, skazując nas na indywidualną śmierć. Obecnie dominuje wiara, że ten j***** syf, w który sami jako cywilizacja się wciągnęliśmy, rozwiąże ktoś inny. Kim będzie "ktoś inny" dla siedmiu miliardów trupów?