Oto jak szkoła niszczy kreatywność i marzenia.
Wszystkie, ale to wszystkie jakie w życiu miałam pasje, nauczyłam się sama. Czy to akrobatyka, czy rysowanie. Że szkoły nie nauczyłam się NIC. Rysuję, dość dobrze, możliwe że będę wiązać przyszłość z tym. Z plastyki wyniosłam jedynie ukradziony ołówek. No chyba że zaliczamy w to rodzaje dzbanów że wzorkami jaki malowali w X roku. Mam dużą kreatywność, wymyśliłam całą serię książek (tak, mam zamiar je opublikować, a w przeszłości może nawet sprzedać). I powiem tak. Tak, polski w szkole jest ważny, to dzięki niemu wiemy jak napisać np. Grzegorz. Ale jeśli chodzi o jakieś imiesłowy czy inne g****na, to naprawdę wolałam siedzieć i pisać opowiadanie na lekcji niż słuchać. To się zapomina po 3 dniach (XD). Gdyby nie rodzice, którzy mi gadają nad uchem, że jeżeli przyniosę kolejną dwóje, to mi /………………../, to ja bym na nich ciągnęła. Plastyka i polski. Dwa przedmioty, które zabiły by we mnie kreatywność, gdybym posłuchała rodziców. Tak, na polskim nauczyliśmy się jakie części ma rozprawka. Ale połowa klasy jej nie umie napisać, ponieważ nie umieją argumentować, nie mają kreatywności na takie rzeczy. Plastyka. To mit, że na plastyce uczymy się rysować. To robienie prac na odwal się, pod groźbą jedynki. Robienie i przynoszenie tuzin rysunków by zaspokoić potrzeby jakiś nauczycieli. Nie wiem jak wielu z was zauważyło, jak bardzo nie chce się się robić/rysować/szyć cokolwiek pod przymusem i groźbą: "jak jutro nie przyniesiesz to ci obniżam ocenę"