Trochę po poprawiałam i chat GPT wygenerował mi idealnego one shota 💥

Tytuł: "Cisza przed burzą"
Noc była spokojna. W obozie Klanu Wiatru słychać było ciche oddechy śpiących kotów, a gwiazdy na niebie migotały jak strażnicy ukrytych tajemnic. Wśród cieni, pod jednym z wrzosów, stała samotna kotka. Jej bursztynowe oczy płonęły uczuciem, które od dawna skrywała w sercu.

Cicha Łapa kochała Korzeniową Łapę od chwili, gdy tylko się poznali. Był silny, lojalny, zawsze uśmiechnięty. Gdy trenowali razem jako uczniowie, ich więź wydawała się nierozerwalna. Myślała, że pewnego dnia to ona będzie tą, którą wybierze. Że to ona zostanie jego partnerką.

Ale wtedy… pojawiła się ona.

Wiewiórcza Łapa – jej najlepsza przyjaciółka. Zawsze radosna, zawsze błyskotliwa. Cicha Łapa wiedziała, że Wiewiórcza Łapa nigdy nie myślała o Korzeniowej Łapie w ten sposób… aż nagle, pewnego dnia, stało się to oczywiste. Ich spojrzenia, ich śmiechy, ich wieczory spędzone razem…

To powinno być jej miejsce. To powinna być ona.

Gdy usłyszała, jak Wiewiórcza Łapa przyznaje się do uczuć wobec Korzeniowej Łapy, coś w niej pękło. Uśmiechnęła się, jakby cieszyła się z radości przyjaciółki, ale w jej sercu narodziło się coś… ciemnego.

Zazdrość.

Nie chciała jej nienawidzić. Nie chciała tego czuć. Ale myśl, że Korzeniowa Łapa należy do niej, sprawiała, że każda noc była torturą.

Aż pewnej nocy podjęła decyzję.

Nie mogła pozwolić, by Wiewiórcza Łapa stanęła między nimi. Nie mogła pozwolić, by zabrała jej to, co do niej należało.

***
Las był cichy. Zbyt cichy.

Cicha Łapa wpatrywała się w przyjaciółkę, stojącą na skraju wrzosowiska. Gwiazdy lśniły nad ich głowami, a wiatr delikatnie poruszał futrem Wiewiórczej Łapy.

— To piękna noc, prawda? — mruknęła Wiewiórcza Łapa, spoglądając na nią z uśmiechem.

Cicha Łapa odwzajemniła uśmiech. Nie drżała. Nie wahała się.

— Tak — powiedziała cicho. — Naprawdę piękna.

I wtedy uderzyła.

Jej pazury wbiły się w gardło Wiewiórczej Łapy, zanim ta zdążyła cokolwiek powiedzieć. Przyjaciółka zachłysnęła się powietrzem, jej oczy rozszerzyły się w szoku i bólu.

— C… Cicha Łapo…?

Głos był ledwie szeptem, krwią spływającym na ziemię.

Cicha Łapa nie odpowiedziała. Trzymała Wiewiórczą Łapę w uścisku, dopóki ta nie osunęła się na ziemię, bez życia. Dopóki jej oddech nie ucichł.

A potem zaczęła kopać.

Ziemia była zimna i wilgotna, a ona kopała tak szybko, jak tylko mogła. Jej łapy były brudne, drżały, ale nie mogła się zatrzymać. W końcu wrzuciła do dołu ciało Wiewiórczej Łapy i zasypała je wrzosami, przykrywając każde ślady.

Kiedy skończyła, spojrzała na swoje dzieło. Nikt nigdy się nie dowie. Nikt nigdy jej nie znajdzie.

Teraz, Korzeniowa Łapa będzie należał do niej.

***
Rano w obozie zawrzało. Wiewiórcza Łapa zniknęła.

Cicha Łapa patrzyła na Korzeniową Łapę, który był zrozpaczony. Szukał jej, nawoływał. Inni wojownicy przeszukiwali cały las, ale nikt nie znalazł śladu.

Zaginiona.

Cicha Łapa pocieszała Korzeniową Łapę, była przy nim, gdy potrzebował wsparcia. I choć jego serce wciąż należało do Wiewiórczej Łapy, wiedziała, że w końcu to ona zajmie jej miejsce.

I miała rację.

Gdy zostali wojownikami, Cichy Wiatr i Korzeniowa Stopa zostali partnerami. Była jego ostoją, jego wsparciem. Nikt nie podejrzewał, że to ona sprawiła, że ich losy się splątały.

Ale pewnej nocy Korzeniowa Stopa miał sen.

Stał na granicy wrzosowiska. Mgła wiła się wokół jego łap, a nad nim lśniły gwiazdy.

— Korzeniowa Stopo…

Zadrżał. Ten głos… ten głos należał do Wiewiórczej Łapy.

Odwrócił się i zobaczył ją. Stała tam, jakby nigdy nie odeszła. Jej futro jaśniało słabym blaskiem, a oczy miała smutne.

— Wiewiórcza Łapo? — wyszeptał. — Ale… przecież ty…

— Nie odchodzi się tak po prostu — szepnęła. — Nie, gdy ktoś ci to zabiera.

I wtedy zobaczył.

Zobaczył ziemię rozkopaną pod wrzosami. Ciało Wiewiórczej Łapy, blade i nieruchome. Jej zakrwawione gardło.

— Nie… — Korzeniowa Stopa cofnął się. — To nie może być prawda…

— Ale jest — odparła Wiewiórcza Łapa, a jej oczy zalśniły gniewem. — To ona mnie zabiła. Ta, która teraz śpi obok ciebie.

Korzeniowa Stopa obudził się z krzykiem.

Spojrzał na śpiącą Cichy Wiatr. Jej klatka piersiowa unosiła się spokojnie, zupełnie nieświadoma, że właśnie wszystko się skończyło.

Pazury wysunęły się same.

Ona musiała zginąć.

I zanim wzeszło słońce, Cichy Wiatr leżała martwa.

Obóz znalazł jej ciało w kałuży krwi, a Korzeniowa Stopa stał nad nią, oddychając ciężko.

— Ona ją zabiła… — wyszeptał. — Zabiła Wiewiórczą Łapę.

Gwiazdy migotały nad nimi, jakby spoglądały z aprobatą.

Sprawiedliwości stało się zadość.