Dobra… i Tak długo czekacie, a ja siadam, pisze parę zdań i odchodzę… Nie to że brak weny, bo jak zawsze pomysł jest, ale jakoś wszystko mnie odciąga… Ale ponieważ i tak długo czekacie na special (który wyszedł mi dłuższy niż myślałam i postaram się go dodać jutro) dodam wam jeden fragmencik całości. Od razu liczę na wasze opinie, czy tak napisane się wam podoba i czy może to być w formie „kropeczek” zamiast odpowiedzi… bo nie mam pomysłu jak napisać to z wyborami.

Na ferie musiałem wrócić do domu, choć tak bardzo nie chciałem. Nie wiem już sam czy to przed strachem o reakcje ojca, przecież te wszystkie plotki musiały już do niego dotrzeć, czy z tego powodu że w sercu poczułem nieznane uczucie. Ale nie był to lęk, lęk zawsze kuł mnie w okolicy przepony- to kuło moje serce.
Oparłem czoło o zimną szybę w oknie pociągu, patrząc jak drzewa uciekają jedno za drugim, zostawiając wszystko co dobre za mną, przybliżając nieustępliwie spotkanie z ojcem. Westchnąłem ciężko i zamknąłem oczy, jednak szybko je otworzyłem, znów widziałem ja, uschniętą, z policzkami lekko zaróżowionymi od mrozu… Czy to własie ludzie nazywają tęsknotą?
Na peron wyszła po mnie tylko matka. Uśmiechnęła się do mnie i rozłożyła ręce w geście powitania. Przytuliłem się do niej tak czule jak nigdy przedtem, widziałem że z początku była w szoku że tak umiem.
-A gdzie tata?- spytałem, choć wiedziałem, że pewnie po prostu nie chce mnie widzieć.
-Wiesz Draco, źle się poczuł, wolał zostać w domu.- kłamała, wiedziałem że kłamała, ale chyba żeby mnie nie urazić, żeby nie sprawić mi krzywdy.. szkoda że ojciec nie miał podobnych uczuć co do mnie.
(…)
Kolacja przebiegła w ciszy, nikt się nie odzywał. Po spożytym posiłku zraz poszedłem do siebie do pokoju i zabrałem się za odrabianie zadań zadanych na ferie. Niebawem drzwi zaskrzypiały, nie zdziwiło mnie to, wiedziałem że ojciec w końcu przyjdzie okazać swoje niezadowolenie. Odwróciłem się na krześle patrząc jak jego szczupła sylwetka odziana w czarne szaty przechadza sie po moim pokoju.
-A więc raco, słyszałem że masz nową… koleżankę.- ostatnie słowo dodał jakby z odrazą.
-Tak, mam.- odpowiedziałem oschle, a moje szare oczy przybrały stalowa barwę.
-Mam nadzieję tylko że to chwilowy wybryk, ja wiem, szlamy są łatwym łupem, ale Ciebie stać na coś więcej.- na jego słowa zacisnąłem pięści tak mocno, że paznokcie powbijały mi się w dłoń.
-To chyba moja sprawa z kim się zadaje.- wywarzałem stając z krzesła.
-Tak, puki to nie psuje opinii o nas, a teraz obiecaj że więcej się do niej nie odezwiesz.- zawsze był dla mnie oschły i wymagający, ale tak jak teraz nie patrzył na mnie nigdy. Była w tym odraza, władczość… Jednym spojrzeniem zrównał mnie do poziomu śmiecia… Czy to samo czuli inni jak ja na nich podobnie patrzyłem?
-Nie! Będę rozmawiał z kim chce!- wykrzyknąłem ze złością.
-Ech Draco, sam mnie do tego zmuszasz.- powiedział i wyjął swoją różdżkę za pazuchy-Musze Cię ukarać!
-Oszalałeś?!- odpowiedziałem niepewnie czując jak w ustach mi zasyca.
-Nie synu, po prostu nie dajesz mi wyboru.- odpowiedział ojciec, jakby to co robił było całkiem normalne- Na kolana!
Nie chciałem błagać, prosić o litość, nie jego. Ukląkłem tak jak mi kazał, a ja po chwili poczułem palące uderzenie w plecy rozcinające mi koszulę. Zaraz potem drugie i kolejne. Ból był nie do wytrzymania, palący, ale ja zaciskałem tylko zęby, niech nie widzie że jestem słaby, nie teraz. Czułem powoli jak chłodne, przy palących ranach, krople krwi spływają po juz prawie nagich plecach.
W końcu przestał. Zbliżył się do mnie i szarpnął mnie za włosy zbliżając swe usta do mojego ucha.
-Mam nadzieję, ze teraz zmienisz zdanie i łatwiej Ci będzie o niej zapomnieć.- wysyczał niczym wąż i wyszedł szybko z pokoju.
Głupi, nie wiedział że za każdym razem kiedy zamykałem oczy, przy każdym uderzeniu myślałem tylko o niej i to dawało mi siły

Co tam słychać dziewoje, bo ja pracuje nad trzema… może czterema quizami… Dwa osobowości, pamiętniki Draco, no i jeden z domów ciąg dalszy, więc od poniedziałku tydzień pracowity :D