„Siedziałam z tyłu zupełnie ogłupiała. To, co przed chwilą się stało nie mogło być przypadkowe.
-To on. Mówię wam. To jego wina.- Jeden z moich braci nie do końca czuł się przekonany.
– Masz jakiś powodów?- Zapytał Alex.
– Nie widzisz krwi, która cieknie jej po rekach? Nie widzisz tej rany? Jakiego jeszcze dowodu potrzebujesz?!- Andrew krzyczał coraz głośniej wymijając kolejne samochody.
– Zabieramy ją do szpitala.
– Nie możemy! – Przerwał mu Alex.
– Co im powiesz? Ktoś wjechał w naszą siostrę, bo w sumie to jesteśmy przestępcami. Do tego skradziono nam laptopa z danymi, które mogą nam załatwić dożywocie, aha no i zapomniałbym. Nie wezwaliśmy policji na miejsce zdarzenia, bo przecież nie mamy nic do ukrycia!- Spojrzeli na siebie groźnym wzrokiem. Rzadko bywało, że między bliźniakami dochodziło do kłótni czy wojny, ale kiedy to już się działo, żaden z nich nie odpuszczał. Obaj walczyli do samego końca.
– Komputer jest zabezpieczony. Wpisanie złego hasła powoduje automatyczne formatowanie dysku, a podłączenie się do niego z zewnątrz czy wyciągnięcie dysku jest niemożliwe.- Powiedziałam przyciskając bluzę do rany na głowie. W samochodzie zapanowała cisza.
– Andrew, ja naprawdę potrzebuję pomocy.”

Ja i moi bracia #4 jeszcze dzisiaj ! ;]

„Upiłaś kolejny łyk wina i położyłaś nogi na stoliku przed tobą. – Nie wiem czy bardziej chwalisz się długimi nogami czy bardziej tym jak sexownie wyglądają w szpilkach.- Powiedział i oparł się o komodę po twojej prawej stronie. Zbyłaś jego uwagę i dalej wpatrując się przed siebie westchnęłaś ciężko. Chłopak podszedł do ciebie i siadając na stoliku zabrał ci kieliszek, który odłożył poza twoim zasięgiem. – Alkohol zabija.- Rzucił tylko i spojrzał na ciebie, ale ty nie patrzyłaś mu w oczy. Nie chciałaś tego robić. – Dlaczego tu jesteś?- Zapytałaś i podniosłaś na niego wzrok.- Bo wszechświat tak chciał. Wyższa siła dała mi …- Skończ.- Przerwałaś mu, a on spojrzał na ciebie rozbawiony.- Pytam, dlaczego jesteś tutaj. W moim pokoju. Ze mną. Przecież masz inne rzeczy do roboty niż niańczenie mnie.- Dobry humor Sebastiana wyraźnie go nie opuszczał. – Uważasz to za niańczenie? Myślę, że żadna niańka nie robiła z tobą tych rzeczy, co ja.- Uśmiechnął się do ciebie. W odpowiedzi posłałaś mu tylko zmęczone spojrzenie i oparłaś głowę o rękę. Jego nastrój nagle się zmienił. Nerwowo przeczesał włosy ręką i spojrzał ci prosto w oczy.- Czekasz, aż powiem, że mi zależy. Chcesz żebym, zapewnił cię, że jesteś kobietą mojego życia i nigdy nikt inny nie będzie dla mnie istniał.- Podniósł się i stanął za stolikiem naprzeciwko ciebie. „