Długo się zbieram do tego wpisu, bo nie jest on dla mnie najprzyjemniejszy, ale wydaje mi się, że uczciwie byłoby wytłumaczyć się w końcu z przedłużającej się nieobecności i powiedzieć co nieco o moim pisaniu.

No więc przyczyna jest bardzo zwyczajna – zbyt mała ilość czasu, żeby napisać większy fragment, a dopisywanie po kilka słów, choćby i regularnie, kiedy muszę sobie wydzielić na to kilkanaście/kilkadziesiąt minut, po prostu nie sprawdza się w moim przypadku. Napisanie wpisu tym sposobem jest frustrujące, a co dopiero całego rozdziału. A gdy nawet zdarzy mi się już mieć chwilę, żeby móc coś napisać, jestem na tyle zmęczona, że po prostu nie mam ochoty na kolejną dawkę pracy intelektualnej i wolę odpocząć w inny sposób.
Tak właśnie prezentuje się sytuacja i raczej nic nie zapowiada, aby miała się zmienić przez co najmniej miesiąc. Chyba więc musimy pożegnać się, przynajmniej na jakiś czas… 🌙

Druga sprawa, czyli opowiadanie detektywistyczne z Waszymi bohaterami, bo przypuszczam, że ono interesuje Was najbardziej:
No więc pojawi się. Niektórzy naprawdę napracowali się przy swoich postaciach i nie chciałabym, żeby ten wysiłek poszedł na marne, a poza tym już trochę to zaczęłam. Poproszę więc jeszcze o… no, dosyć sporo cierpliwość i mam nadzieję, że nikt się nie pogniewa, że trzeba będzie na to poczekać parę miesięcy… ♡♡

Co do Białej Ciszy, jeśli ktoś na nią czeka, to… no, właśnie trochę się to skomplikowało.
Jak wspomniałam wyżej, absolutnie nie jestem w stanie tego pisać przy tak ograniczonym czasie. Szłoby to okropnie wolno, a kilkumiesięczne przerwy pomiędzy rozdziałami są dla mnie bez sensu, bo nikt nie będzie pamiętał, co działo się w poprzedniej części, o jakichś istotnych faktach z samego początku nie wspominając. Tak że w tej chwili kontynuowanie tej serii jest moim zdaniem niemożliwe i w dodatku bezcelowe.
Oprócz tego… ciężko mi się to ostatnio pisze. Nie wszystko mi wyszło zgodnie z planem, o czym przekonałam się dzięki Waszym odpowiedziom z poprzedniego wpisu; nie jest to jakiś gigantyczny problem, ale stało się tak, że mam teraz przed sobą dziurę do załatania i trochę to odbiera siły do dalszego pisania.
Bardzo chciałabym, żeby to opowiadanie doczekało się dalszego ciągu, bo choć wiele rzeczy mi się w nim nie podoba, przeważnie męczę się nad nim, złoszczę i załamuję, i często myślę, że go nie cierpię, to ostatecznie nawet dość lubię tę historię, a praca nad nią jest ciekawym doświadczeniem. Tylko że bardziej chce mi się ją wymyślać, niż pisać… I tak zaszła całkiem daleko, bo na początku rzeczywiście planowałam jej nigdy nie zapisywać, ale wtedy też nie wiedziałam, że aż tak się rozrośnie (wiecie, pomysł zaczął się po prostu od człowieka w górach, nie było żadnego zaginięcia, żony i całej reszty tego melodramatu).
Ale do rzeczy, bo za bardzo się rozgaduję. Chcę powiedzieć, że naprawdę zależy mi, żeby napisać to opowiadanie do końca, ale nie wiem, czy mi się uda i muszę przemyśleć, czy to ma sens, czy może lepiej zostawić je w sferze pomysłu w głowie.
Na pewno jednak pojawi się jeszcze jeden rozdział, ponieważ piszę go już od 4 miesięcy i jest skończony w 87%, tylko nie mogę się zebrać, żeby dodać zakończenie, sprawdzić całość, a potem poprawić.
A, i jeszcze jedno – jak stwierdzę, że nie dam rady doprowadzić tej serii do końca, to może podam Wam zakończenie. Żeby ci, których to martwi, dowiedzieli się, czy historia poszła w tę najpowszedniejszą stronę, czy jednak nie

thank you for coming to my ted talk
i do zobaczenia w którymś opowiadaniu, mam nadzieję 💕