Tak sobie ostatnio pomyślałam, że znam bohatera od zawsze, od mojego urodzenia. A tak właściwie to bohaterkę. Moją kochaną kuzynkę, M. Jest niesamowita i nie znam nikogo lepszego. Na każdym ze starych zdjęć jestem do niej przytulona. Na każdym. Zawsze się do niej przytulałam i to do niej ze wszystkich kuzynów było mi najbliżej. Jest dla mnie bohaterką przez to, jaka była względem mnie przez wszystkie lata mojego życia. Zawsze chciała dla mnie jak najlepiej i zawsze chciała sprawiać mi radość. Nawet jeśli miała ponieść tego koszt. Chciała, żebym była szczęśliwa. I jest dla mnie bohaterką także z powodu wszystkiego, co stało się w jej życiu przez ostatni rok. Przed studiami zdobiła sobie rok przerwy od nauki. Pierwsze pół roku pracowała w restauracji jako kelnerka, żeby zarobić na podróż, którą chciała odbyć w drugim półroczu. Wyjechała na pół roku. Na początku poleciała na 3 miesiące do Afryki na wolontariat, uczyła tam w szkole małe dzieci i robiła zajęcia edukacyjne dla ich matek. Pracowała pół roku, żeby zarobić na podróż, w której będzie pomagać innym! W następne 3 miesiące objechała dużą część Azji i widziała naprawdę piękne i smutne rzeczy, np. plaże Zanzibaru, Taj Mahal, różne wodospady, hinduskie rodziny mieszkające na chodnikach, śmiertelnie chorych ludzi w Afryce. Wybrała się także na czterodniową wycieczkę motocyklową po najniebezpieczniejszych drogach w górach Wietnamu. Mówi, że ta podróż to najlepsze, co przeżyła i najlepsza lekcja jakiej mogła doświadczyć. I dla tego jest moja bohaterką. Nie każdy bohater ma pelerynę, niektórzy noszą lniane spodnie i kolorowe koszulki.
Dziekuję, że jesteś <3