Kuratoryjny z polskiego zabił moją pasję. Wyssał ją ze mnie bez pytania i na jej miejsce przykleił kawałek sukna, myśląc, że kiedyś się zagoi. Nie umiem już pisać. Wisi nade mną widmo beznadziejności i bezradności. Czuję się jak Santiago, który od wielu dni nieudolnie wypływa w morze – lecz zawsze wraca bez ryby. Pani od polskiego wspiera mnie, mówi, że to nadmiar pracy – że to zbyt wiele, że to przeciążenie. Powtarza, że ja się nadaję, że ja mam talent. Ale ja już nie umiem pisać tak patetycznie. Moje pismo jest raczej pełne kolokwializmów (jedyne co mi dał konkurs to poznanie takich określeń i parę wierszy więcej). Nie wierzę w to, co powiem, ale matematyka poszła mi o niebo lepiej niż polski. Gdy weszłam w odpowiedzi, pogłębiłam się w rozpaczy. Liczyłam na 95%. Myliłam się – nie sądzę, abym przebiła 87%. Z matematyki dużo lepiej – jeśli dobrze zaznaczyłam odpowiedzi, będzie mocne 96%. Zgubiłam mój talent. Gdzież go podziałam? Czemu nie umiem już pisać? Udzieliło mi się to nawet na angielskim. Nie umiem uskładać sensownego zdania. W e-mailu napisałam: "I thought about buying a new phone. Marvelous idea, isn't it?". Przecież to, do cholery, nie ma sensu. Czy kupowanie nowego telefonu jest niebywałym pomysłem…? Dobrze, zbieram się do szkoły.
Miłego dnia.