Wiem, że może mam wybujałe marzenia, ale od zawsze miałam wrażenie, że tu nie pasuję. Wszyscy w okolicy mieli podobne poglądy polityczne (inaczej byli dyskryminowani i doświadczali ostracyzmu), wszyscy mieli tu dosyć podobny plan na życie – pójść do szkoły średniej do większego miasta, skończyć całkiem dobrą uczelnię w mieście wojewódzkim (Ci wybitni, reszta wiadomo – nie kończyła studiów), a potem pracować w okolicy. Wyjść za mąż lub się ożenić za osobę sprawdzoną, którą znamy od najmłodszych lat i mieć z nią dzieci. Wychować ją w przekonaniach, które wpajały nam matki i ojcowie, chroniąc od naszych skrzywień, które tak czy inaczej i tak przeniosą się na nasze potomstwo. Nigdy nie dogadywałam się z chłopakami. Oj, nie. Oni grali w gry, lubili sport, ale przede wszystkim mieli całkowicie inny pogląd na świat. Lokalni chłopcy opierali swoje poczucie humoru i wyższość na wyśmiewaniu się z innych, aby zaimponować samemu sobie, gdyż nie będąc najlepsi, wyśmiewali się z "najgorszych". Tak naprawdę na dziewczyny ostatnio zaczęłam patrzeć ze smutkiem. Objawia się to zwłaszcza we wsiach. Tutaj, kobiety mają bardzo niskie poczucie własnej wartości. Są przekonane o tym, że muszą być piękne, aby podobać się mężczyźnie i praktycznie zdecydowana większość w wieku 16 lat przeżyła już swoją pierwszą miłość, albo nawet więcej. Z przykrością stwierdzam, że wiele nastolatek chce się przypodobać chłopakom, bez względu na to, co one same myślą o danych rzeczach. Tworzą nową osobowość, a ich kręgosłup moralny staje się gibki jak guma. Nie piszę teraz tego, abyście źle myśleli o tych osobach… Po prostu chcę skłonić Was do refleksji. Czy taki świat rzeczywiście można nazwać pięknym?
Gdy zdałam sobie sprawę z tego, że jestem dokładnie taka sama jak lokalna społeczność, zamarłam. Wypowiadam słowa na wiatr, wyzywam, piję piwo w znacznie za młodym okresie mojego życia. D o k ł a d n i e taka jak oni. Nie chodzi o to, że jestem lepsza, mądrzejsza (tak myśleli i myślą pewnie dalej – jestem narcyzem), raczej o to, że przeraża mnie to dobitne nieszczęście oraz prostota (w negatywnym tego słowa znaczeniu) egzystencji w tymże drobnym miejscu. Tutaj wszyscy nienawidzą, gdy ktoś ich poprawia – sama nienawidziłam przez bardzo długi czas (jeny, aż taka stara jest moja dusza?) – ale zrozumiałam w końcu, że od ludzi, którzy mają inne poglądy, które prawdopodobnie mają w sobie coś z prawdy można się bardzo wiele dowiedzieć. Zadawanie pytań to nie wstyd. Szukanie siebie również.
No i właśnie tak, zrozumiałam, że chcę się stąd wyprowadzić. Rzucić się w paszczę miejskiego życia. Niekoniecznie dlatego, że jest lepsze (a może jednak? co jeśli tak?), lecz najzwyczajniej różnorakie – tam każdy jest inny. Znika w pewien sposób w gąszczu kilkaset tysięcznego miasta. Chciałabym skończyć dobrą szkołę, bardzo dobrą i zaraz po maturze wyprowadzić się zagranicę (USA, UK, Niemcy, a może gdzieś indziej? zobaczymy!). Tam, powiedzmy, w przykładowym Bostonie (nie no, to przykład tylko, prawda?) zacząć piękne życie. Nie przejmować się, co mówią inni. Nie zmuszać się do poznawania nikogo (chyba że trafi się jakiś przystojny lekarz, to pomyślę *żart*) i żyć najlepiej jak mogę – przełamać stereotyp. Pieprzyć to, co mówi klasa, szkoła. Niech mówią o mnie wszyscy. I don't care anymore. Studiować wspaniały kierunek, którym będę się interesować – psychologia, prawo, a może… ✨historia✨, po której nie ma co robić, ale whatever, bo niemalże niczego nie kocham bardziej niż tego przedmiotu? (Może oprócz moich zwierząt, siatkówki, książek i paru osób). No, i… tenisa.
Ach, to tylko na razie marzenia, ale obiecuję Wam, że postaram się żyć inaczej – bo nigdy tu nie pasowałam i się nie wpasuję. Ale gdzieś tam, jest dla mnie miejsce…🤍

Miłego wieczoru
-Heavenly-