Czuję w kościach, że to jest ten moment. Zaliczyłam już tyle razy, co za niegodziwa kolokwialność, glebę, całowałam runo i dziękowałam uświęconej konewce, że nie mogę upaść niżej.

Minęło tyle czasu, że aż niemądrze się odzywać. Powinnam zrobić tyle rzeczy, że aż nie ruszę palcem. A to będzie najbardziej prywatny wpis organizacyjny, jaki powstał.

Tajemnicą nie jest, że jestem ósmoklasistką. Chociaż większość bierze mnie zazwyczaj za maksymalnie siódmoklasistkę. Nie raz i nie dwa słyszałam na balach, konkursach i innych imprezach zdziwienie wyrażone pytaniem, co ja tam robię. Ci, którzy patrzą na mnie przez pryzmat mojej wiedzy, och, co za próżność, i tego, za kogo się mam, myślą, że jestem gdzieś około klasy maturalnej. W czasie pandemii, gdy nosiłam maseczkę, wielokrotnie zwrócono się do mnie per pani. I chociaż nie używam krwiście czerwonej szminki, po której wyglądałabym na dwadzieścia lat, i nie spotykam szych z samej Warszawy, a jedynie z rzadka stołeczne, sosnowe szyszki, dla mnie też, jak tysięcy innych zupełnie anonimowych, ale również bliskich, ósmoklasistów to był ciężki czas. Może nawet przeżyłam to bardziej niż inni, bo nie ja okpiłam testy zaraz po wyjściu. I nie, uwierzcie, nie ja jestem taka głupiutka, tylko te testy nie były takie proste. Nie rozumiem, jak można się cieszyć i uznawać tamte zadania za banał, skoro nie zna się oficjalnych, ckeowskich kluczy. No, ale, to ja jestem dziwną personą, bo choć jestem szczęśliwa, że już po wszystkim, wciąż nie opadł ze mnie stres tamtych dni. I nocy, które przepłakałam, snując czarne scenariusze.

Największym horrorem był konkurs kuratoryjnym. Nie wiem, ilu z Was tu obecnych brało udział w tychże, ale nie polecam, nie wyniosłam stamtąd żadnych nowych umiejętności, wiedzy, bo znajomość wszelkich prawnych artykułów, ustaw uleciała szybciej niż myślałam. Został tylko tamten strach. I, nie ukrywam, złość, zmieszana z zazdrością, bo, cholera, źle czuję się, spotykając nieumiejących się wysłowić, napisać jedno zdanie niezakończone przez iksde, laureatów polskiego. I słysząc, jak ja się nie zmobilizowałam, bo mnie się nie udało. Nawiasem mówiąc, nie rozumiem systemu, który sprawia, że gdy brakuje punktu, a właściwie dwóch, p********ch, punktów do bycia laureatem, uczestnik otrzymuje taki sam tytuł, jak ktoś, kto jedynie dotarł do ostatniego etapu. Nie rozumiem, ale to już wina mojej życiowej głupoty, jak dyspozycja dnia ma wpływać na nasze życie, bo punkt w rekrutacji może zaważyć na przyszłości. Uważam, że straszenie ósmoklasistów na próbnych i zniechęcanie do nauki uczniów, którym chciało się więcej na konkursach kuratoryjnych, to porażka naszego, o, jakże wspaniałego, systemu edukacji.

Balowałam. Ostatni piątek upłynął jak sen, bardzo dziwny, ale nie chciałam się obudzić równie mocno, co Kasia i Jacek z Kwiatu Jabłoni. Och, od dawna późno chodzę spać, a świat robi się coraz trudniejszy do zniesienia. Pesymistycznie-romantycznie, zapraszam do zajrzenia na własną odpowiedzialność do "astygmatyzmu", w którym, choć miał maczać palce Adaś, mścił się Fredro, jakby mało mu było obecności w arkuszach egzaminacyjnych. Link: https://samequizy.pl/astygmatyzm-twojego-serca/

Zanim zapytacie, czy ktoś zaprosił mnie do tańca, przyznam, że moja austenowska część natury pokutowała. Mogłabym zaśmiać się perliście, bo przecież sznur pereł mnie o mało nie udusił, ale chichoczę jedynie z szyderstwem, gdy myślę, jak nudno musiała ta zabawa wyglądać od zewnątrz.

Jednocześnie marzę o wakacjach i błagam, żeby ten rok się jeszcze nie kończył. To nie jest ta chwila, a następny tydzień zleci za szybko. Nie spostrzegnę się, jak nagle nadejdzie koniec i naprawdę nie będzie powrotu. Przeraża mnie konieczność odnajdywania się w nowym środowisku, bo choć na pewno będzie ono lepsze (bądźmy szczerzy, gorzej być nie może), straszna wydaje się świadomość tego, że znów będę oceniana i zupełnie obca.

Nic mnie nie drażni mocniej niż owczy pęd na bezrefleksyjnie czytanie literatury, nierzadko bezwartościowiej. I, och, te kolorowe fiszki, które zastąpiły ołówek i własną pamięć. Ale przecież, gdy jest się wielkim molem książkowym, trudno zapamiętać najciekawsze momenty. Pochwalam czytelnictwo, ale nie tak bezmyślne. Książki nie były kiedyś tak drogie, w każdym tego słowa znaczeniu. Bajkowe okładki zajęły miejsce treści, a ja już mam serdecznie dość słuchania w kółko o może dziesiątce pozycji, które trzeba czytać, bo inaczej nie jest się modnym. Stara, dobra literatura, często napisana świetnym językiem umarła, dogorywa w antykwariatach. Albo jeszcze gorzej, zyskuje nowe oblicze, która wykrzywia się jak grecka maska rodem z tragedii. Witamy w świecie bookstagramów, garstki modnych książek, najczęściej fantasy, bo tylko elfy dotrą do czytelnika i setek zamówień pozycji, które kuszą napisem "bestseller takiej, śmakiej gazety". Czytanie innych książek to wypadanie z obiegu, oryginalny czytelnik kończy w towarzystwie jak śmieć niezdatny do recyklingu. Straciliśmy własny gust i smak, kupujemy nie z polecenia bibliotekarzy, przyjaciół, ale stron internetowych. I nie winą internetu, ani pisarzy, że jako ludzie zeszliśmy na psy. Zrobiliśmy się wybredni, bo świata nie da się już objąć dźwiękiem starych prawd.

Boże, ale narzekam. Tego nie da się znieść. Zanim owinę się kocem, zacznę wyglądać jak burrito, poszukam zbożowych ciasteczek i zasnę, oglądając "Titanica", muszę dojść do sedna.

Jedyne, co tu ostatnio zrobiłam, to drobną rewolucję w najstarszym quizie i wrzuciłam kolejny rzewny bełkot, wzdychając przy tym z sentymentu do tej strony. Powinnam zrobić remont, wiem. Wyrzucić stary baner, profilowe i uporządkować "o mnie". Przysięgam, że zostanie tylko Atwood, choć i ją chyba czeka emerytura. Zdecydowanie powinnam poszukać sposobu na pozbycie się pisarskiej blokady. Przepraszam strasznie wszystkich, którzy wykreowali postacie do ND. Uwielbiam, naprawdę uwielbiam nowych bohaterów, ale za kija nie umiem ruszyć z tą historią. Może popełniłam grzech pierworodny i podcięłam tej opowieści skrzydła, gdy się rodziła. No cóż.

Jestem bardzo ciekawa, jak u Was. Opowiadajcie, chętnie posłucham.

Kocham, przytulam cieplutko i całuję ♡