Hej Ludki!
Wymyśliłam dla was nazwę ” cinnamon rolls”. Jak już zauważyłam, jesteście raczej naprawdę fajni więc jakoś mi pasowało. Jeżeli chcecie inną nazwę, propozycje nadal można dać w komentarzu.
Ale nie po to przyszłam. Mam dla was fragment rozdziału serii nad którą pracowałam na kompie. Jeśli was zainteresuje dajcie znać w komentarzu. 🖤
„[…] Alex czuła, że z tej walki nie wróci cało. Już rano jej ciało przepełniało uczucie podekscytowania i niepewności. A teraz była pewna, że przyjdzie jej zginąć. Armia żołnierzy z obsydianu była nie do pokonania. Al ledwo dawała radę unikać latających ostrzy, a jej kompani wcale nie radzili sobie lepiej. Cofała się powoli w nadziei, że znajdzie jakieś przejście, które bezpiecznie wyprowadzi ją z pola walki, tak jak gdy wpadła do przejścia do zbrojowni. Cały jard zaczął się rozmazywać jak gdyby wszystko do okoła wirowało i trzęsło się za razem, przed co jej zmysł równowagi prawię zniknął. Po kilkunastu krokach napotkała plecami zimną, śliską, kamienną ścianę. A tak jej się wydawało. Gdy po ponownym ustabilizowaniu się świata odwróciła się, by poszukać dźwigni zwalniającej drzwi do jakiegokolwiek tunelu, jej oczu ujrzały jedynie duży, czarny, rzeźbiony w misterne wzory, tors. Wiedziała, że ogień czy ostrze nie dadzą takiej istocie rady, więc szybko odskoczyła od obsydianowego woja. Ten zaczął napierać na nią, nie trudząc się by schylić się gdy ostrza jej rozbrajanych przez jego pobratymców przyjaciół wylatywały w powietrze, i uderzały w głowę żołnierza, roztrzaskując się o niego w drobne części. […] ”