O mój boże, jak cholernie zatęskniłam za tym miejscem. Tak, odmeldowuję się po pięciu miesiącach, a co! Sentymentalny wieczorek mnie do tego skłonił.
O! A dodatkowo myślałam o tej stronce już w szkole – podczas pisania wypracowania na ocenę. Stwierdziłam, że strasznie opornie mi to idzie. Odzwyczaiłam się kompletnie, ale to nie tylko od rozprawek! Dawno tu nic nie pisałam – ani opowiadań (które swoją drogą w kontekście języka polskiego bardzo mi pomagały), ani wpisów prowadzących do kontaktu z wami (o ile „wy” to też wciąż ci sami wytrwali użytkownicy, którzy byli tu w 2020).
Wiecie, jak bardzo chciałabym pogadać sobie z tymi samymi ludźmi? Przeprowadzić jakieś Q&A jak sprzed roku/dwóch lat i zobaczyć, ile się zmieniło. A jestem przekonana, że zmieniło się co najmniej SPORO. Rozumiecie to, że na codzień już nikt nie pamięta o pandemii, podczas której cisnęłam z aktywnością tutaj? Co więcej powiem Wam, że nie jestem już rozkojarzoną czternastolatką jak w momencie dodawania pierwszego opowiadania. Mniej, ale wciąż rozkojarzona co prawda jestem nadal, ale absurdem jest to, że w przyszłym roku czeka mnie pełnoletniość. Brzmi jak nieśmieszny żart, co nie? Czas ogromnie zasuwa, nikt chyba temu nie zaprzeczy.

Dobra, bo mi się rozciąga i rozciąga ten planowo „krótki wpis”. Ten, kto czyta moje bazgroły niech zgłosi swoją obecność i napisze, co tam dobrego słychać! 🧡

Łapcie przystojnego Chandlera, bo przystojny Chandler nigdy nie jest zły (to wcale nie znaczy, że nie miałam innego zdjęcia pod ręką, które by się nadawało).