Jest już dosyć późno jak na moje szpitalne godziny snu, ale po prostu muszę wtrącić jeszcze te kilka słów od siebie, no! Nie byłabym sobą, gdybym nie wyrzucała tu wszystkiego, o czym sobie pomyślę.

Chciałam tylko przypomnieć, że jestem Wam ogromnie wdzięczna. Za to, że jesteście. Za to, że pozwalacie mi wciągnąć się w dłuższe rozmowy pod wpisami. To mnóstwo dla mnie znaczy.

Śpijcie spokojnie i udanego rozpoczęcia tygodnia Wam wszystkim życzę! 🤎

„Kącik kulturowy”

Nie, nie. Dobrze widzicie. Powracam do tradycji, stanowiącej nieodłączny element tego profilu. Dokładnie tak. Trochę się zabawię i poskładam szpitalną wersję „słynnego” kącika kulturowego, który kiedyś zwykłam prowadzić. Co Wy na to? Mam nadzieję, że jesteście choć odrobinę ciekawi tego, jaką kulturę pochłaniam, będąc uwiązana do szpitalnego łóżka. Liczę, że Wy też pochwalicie się przynajmniej jedną pozycją z każdej poniższej kategorii! 🫀

♟PÓŁKA NA KSIĄŻKI:
Do szpitala zgarnęłam ze sobą „They Both Die at the End”, czyli w polskim tłumaczeniu: „Nasz ostatni dzień” autorstwa Adama Silver’y. Od razu zaznaczę, że nie jestem pewna, czy dobrze odmieniłam jego nazwisko, więc macie pełne prawo do tego, żeby mnie skarcić. Godzę się na to!
O tej książce wydaje mi się, że większość z Was już z pewnością słyszała. Myślę, że każdemu już choć raz obił się ten tytuł o uszy z tej racji, że w ostatnim czasie było o nim dosyć głośno wśród internetowych książkar. Krótko mówiąc, książka opowiada o dwójce chłopaków, którzy pewnego dnia niespodziewanie otrzymują powiadomienie o rychłej śmierci. Jest to równoznaczne z tym, że ten dzień staje się także ich ostatnim. Oboje umrą, jest to pewne. Jednak żaden z nich nie wie, jak. Moim zdaniem książka nie jest jakoś wielce wybitna, nie zaliczyłabym jej do wyjątkowo dobrych, ale uważam za to, że zdecydowanie warto ją przeczytać – temu nigdy nie zaprzeczę. W mojej opinii perspektywa umierającego człowieka jest niezwykle interesująca i daje czytelnikowi naprawdę sporo do myślenia. Znając już sam zarys fabuły, jesteś ciekawy, w jaki sposób bohaterowie wykorzystają ten pozostały im czas, czy boją się podejmować w tym dniu jakiekolwiek ryzyko, co myślą, co czują i jeszcze więcej. Mam nadzieję, że i Wy chcąc nie chcąc zadaliście sobie po cichu te pytania i tym samym podkusiłam Was do sięgnięcia po „Nasz ostatni dzień”. Gorąco polecam!

Drugą szpitalną pozycją są „Papierowe miasta”. Po przeczytaniu „Szukając Alaski” w czasie wakacji bez wątpienia uległam jakiemuś urokowi John’a Green’a, stąd w moim posiadaniu znalazły się więc „Papierowe miasta”. Według aplikacji Goodreads przekroczyłam próg zaledwie 27% tej książki, więc pozwólcie, że póki co zamilknę w jej temacie. Postaram się opisać wrażenia w przyszłym kąciku kulturowym!

♟SALA KINOWA:
Przez ostatnie miesiące jestem wierna jednemu jedynemu serialowi, a mianowicie – „Gilmore Girls”. Wszyscy powtarzają, że jest to niezwykle klimatyczny i jesienny serial, a ja w odpowiedzi śmieję się, że moja jesień w takim razie trwa już od lipca, jak i nie dłużej! Serial opowiada o losach skromnego miasteczka Stars Hollow, a jeszcze konkretniej o życiu młodej samotnej matki o imieniu Lorelai i jej córki – Rory Gilmore. Szczerze przyznam, że pomijając „Friends”, nigdy przedtem nie oglądałam tak ciepłej i przyjaznej produkcji jak ta. Mówię poważnie! Jeśli za oknem panuje ponura aura, a Wy macie jedynie ochotę wczołgać się pod ciepły kocyk, zjeść lub napić się czegoś dobrego, a równoczesnym problemem jest brak pomysłu na to, co puścić na ekranie — serdecznie zachęcam do włączenia sobie właśnie „Kochanych kłopotów” (polskie tłumaczenie, które osobiście mi nie podeszło). Gwarantuję Wam to, że magicznie wyczarujecie sobie przytulną i rodzinną atmosferę w środku zimnej jesieni.
Osobiście jestem na szóstym (przedostatnim) sezonie i właśnie w szpitalu chciałabym się z nim w końcu uporać! 🍂

♟PODCASTOWNIA:
Ostatnio stopniowo wkręcam się w Spotify’owe podcasty. Jednak w tej kategorii nie bardzo mam, czym się z Wami podzielić. Osobiście słucham tylko Emmy Chamberlain w jej podcaście pt. „Anything Goes with Emma Chamberlain” oraz Marcina Myszki w ramach „Kryminatorium”. Nie zdziwię się wcale, jeśli okaże się, że są to jedne z najbardziej popularnych podcastów na tej platformie. Koniecznie muszę poszerzyć swoje horyzonty, jeśli o podcasty chodzi, bo czuję, że mam do odkrycia jeszcze mnóstwo wartościowych perełek. Dlatego tutaj pojawia się pytanie do Was. Macie jakieś podcasty godne uwagi, polecenia? Jakich osobiście lubicie słuchać i o czym one są? Opowiedzcie mi coś o tym!

♟DZIAŁ MUZYCZNY:
Zgodzicie się ze mną, że powoli już wyczerpuję limit słów. Wszyscy dobrze wiemy, że takowy tutaj nie istnieje, ale wiemy też, że w sprawie rozpisywania się ostro przeginam! Dlatego w tym dziale wymienię zaledwie tytuły, które zapętlam w ostatnim czasie i Was poproszę o to samo w komentarzu! 🤎
— „Come As You Are” by Nirvana
— „Wachania” by Vito Bambino
— „Absolutnie, absolutnie” by Sorry Boys
— „Dark Red” by Steve Lacy
Różnorodnie, ale o to chodzi! Zachęcam i Was do takiej rozmaitości w utworach, które zamierzacie wymienić w komentarzach. Poznajmy dzięki sobie trochę dobrej muzyki, no!