Witajcie moi już nieistniejący obserwatorzy!🌸
Dużo rzeczy się pozmieniało odkąd rzuciłam pisanie, najwiecej chyba w mojej głowie. Nie mam pojęcia czy kogoś to ucieszy, ale decyzja zapadła, wracam.
Być może wpływa tak na mnie niekończąca się kwarantanna, choć chce bardziej wierzyć, że to skutek powrotu weny i mojego niegdysiejszego zamiłowania do pisania.
Jeśli coś wstawię, nawet jeśli z małym lub wręcz zerowym odzewem, to i tak będę dumna🌸
w końcu kiedyś dawało mi to ogrom radości, więc czemu teraz by miało być inaczej

-Czy możesz po prostu nie o**********, pójść na górę i się położyć? – zapytałam zdesperowanym głosem pchając go lekko do tyłu.
-Daj już spokój, puść mnie, serio. – odpowiedział wypuszczając powoli powietrze, dał mi tym do zrozumienia, że naprawdę nie ma ochoty na kłótnie.
-Jest środek nocy, pada, jest zimno a ty jesteś pod wpływem, więc uczyń mi ten zaszczyt i wracaj na górę. – nie dawałam za wygraną, choć wiedziałam, że jak będzie chciał wyjść to i tak to zrobi.
-A co cię to obchodzi przecież i tak mnie nie lubisz, odczep się. – mówiąc to unikał kontaktu wzrokowego, myślał pewnie, że nie zauważę jego delikatnego smutku.
-To nie gra teraz absolutnie żadnej roli, więc nie denerwuj mnie nawet i idź na górę. – odparłam, wyraźnie podkreślając ostatnie trzy słowa.
-I tak mnie nie lubisz, wypuść mnie. – powtórzył, a w mojej głowie zapaliła się lampka.
Pewnie chce bym na głos powiedziała, że wcale tak nie jest. Niedoczekanie.
Choć jak teraz na to patrzę to faktycznie mogłam zrobić albo dobrać słowa trochę inaczej, bo tylko się obejrzałam a chłopak przeskoczył przez płot i powolnym, pijackim krokiem ruszył w stronę domu. Nawet nie wziął kurtki.

//puk puk, wiem, że nikt tego nie odczyta, ale układam sobie myśli i muszę gdzieś to wstawić