Nie wiem, czy ktokolwiek to przeczyta, ale i tak muszę to napisać.
Niektórzy z Was mogą czuć, że mieszam Wam w głowie. Pojawiam się, znikam, pojawiam się, znikam, błędne koło. Chciałabym za to przeprosić, doskonale rozumiem, że niektórzy mogą czuć się zmieszani i nie są w stanie pojąć mojego zachowania. Myślicie sobie „znowu pojawiła się na chwilę, coś tam pogada, napisze na siłę kilka krótkich i niezrozumiałych prac, a potem znowu będzie tak samo. Egoistka”
I racja. Mam w sobie sporo egoizmu, każdy nieco go ma, lecz ja kłębię go w sobie dość sporo.
No i pojawiam się tak nagle, piszę ten wpis, który prawdopodobnie większość ludzi pominie.
Nie chcę nikogo z Was zawodzić, ale wciąż to robię. Po tym wszystkim pewnie nikt nie uwierzy w moje szczere intencje, ale ja w nie wierzę i postaram się tym razem już Was tak nie zwodzić, bo to miejsce zawsze było dla mnie niesamowicie ważne i watościowe. Może i ostatnio o wiele mniej, ale nadal wartościowe.
Chyba nie umiem już pisać, o tym także wspominałam wiele razy. Nie jest to żadne wyimaginowanie problemu, a jedynie zobaczenie faktu. Ale cóż z tego, że nie umiem? Spróbuję jeszcze, będę próbować setki razy, jeśli tylko to miejsce da mi szansę i nadal będzie chciało mnie gościć.
Nie chowam w sobie smutku, jestem bardzo szczęśliwa i zadowolona ze swojego życia. Ciągle zajęta realnością, chyba dlatego to miejsce mi umknęło. Ale zdałam sobie sprawę, że tęsknię za tym nierealnym skrawkiem mojego życia, że go zaniedbałam jak nigdy.
Błąd za błędem, ale chcę chociaż spróbować rozgościć się tu ponownie. Jeśli się nie uda, to chociaż będę miała satysfakcję, że nie odeszłam bez walki.
Jeśli ktokolwiek z Was, pięknych kwiatów, to przeczytał, to proszę, odpowiedzcie pod tym wpisem cokolwiek.