Cześć.
Czuję się żałośnie wracając i znikając co chwilę. Jestem na siebie zła, ale jednocześnie ani odrobinę nie czuje złości czy wyrzutów bo robienie czegoś z przymusu nigdy mi się nie podobało. Z drugiej jednak strony ilekroć próbuję uwolnić się od tej strony, nadchodzi w moim życiu tak fatalny moment, że muszę to powrócić i pisać. To nie w porządku kochać wybiórczo. Nie można raz być, a raz znikać. Wtedy to nie jest miłość a usługa. Dlatego właśnie chcę tu wrócić i przeprosić każdego kto na mnie czekał. Nie powinniście. Powinnam mieć do Was więcej szacunku i być bliżej Was, a nie wracać jak syn marnotrawny. Nie powinniście przyjmować mnie z otwartymi rękami. Nie będę nic obiecywać, bo wyjdę na Dubiela (swoją drogą przysto mu w tej nowej fryzurze) czy innego Chajzera ale uwierzcie, że z całego serca chcę tu być bardziej aktywna. Im gorzej się czuję, tym mocniej wiem, że pisanie jest jedynym lekarstwem na mój ból. Pięknym lekarstwem i tylko takie suplementy chcę przyjmować. Bądźcie moimi znachorami. Postaram się tu być a nie bywać. I bardziej sumiennie wywiązywać się z obietnic i umów składanych sobie i Wam. Dziękuję, że ktokolwiek z Was tu czekał, nawet nie wiecie jak mocno mnie to cieszy. Mam nadzieję, że ten nowy rok będzie dla nas łatwiejszy. Oraz, że będziemy się choć odrobinę więcej uśmiechać. Mi zdecydowanie przydałoby się to. A teraz uśmiecham się jak głupia, nie wiem czy ze wstydu, że robię sobie urlopy od pisania czy z radości, że jest do kogo wracać. Pozdrawiam.

– Wasz głupi Flowerek

(mało który obraz tak perfekcyjnie mnie odzwierciedla jak właśnie Ofelia)