okej, nie mam pojęcia jak długo się to utrzyma, ale i tak dodaję ten wpis. mam wam za co dziękować zawsze, nie tylko podczas "specjalnych okazji", więc bez względu na to, czy za chwilę ktoś da mi celowo unfollow czy nie, wyleję tu mój natłok myśli, całe szczęście, a także miłość, jaką mam. właściwie, czy potrzeba specjalnych okazji, aby komuś podziękować? za to że jest, wspiera i podąża razem z tobą przez niełatwą drogę, kiedy najbardziej tego potrzebujesz. pielęgnuje twoje skrzydła, podczas gdy inni je podcinają. mogłabym pisać o tym codziennie, a wciąż nie byłoby to wystarczająco. ugh, nie umiem chyba w takie wpisy. no cóż…
Nieważne, jak długo tu ze mną jesteście, liczy się obecność. podczas gdy ja nie byłam zbytnio aktywna, polubień czy komentarzy nigdy nie ubywało – chociaż mogłoby, bo często nie dawałam z siebie tyle, na ile zasługujecie. nieraz musieliście czekać potwornie długo na jakiś marny rozdział tpoh, czasami w dodatku tak cringowy, że pożal się Boże. ale zostaliście. zostaliście i jesteście, i czytacie ten wpis, i dalej lubicie tpoh… oh.
Myśl, że za pomocą biało-czarnych słów wywołałam u kogoś banana na twarzy, śmiech, wściekłość lub wzruszenie jest naprawdę piękna. jest to również jeden z największych zaszczytów, czy prezentów jakie kiedykolwiek otrzymałam. 💜
Szczerze, nie wiem co mogłabym jeszcze dodać, chyba po prostu słownik języka polskiego, jak i każdy inny słownik nie zawiera słów, zdań czy sentencji, które opisałyby tą radość w punkt.
Mam w szkicach prolog, z którym nie wiem co zrobić, więc pewnie wrzucę go na wattpada, a jeśli wam się spodoba – dodam tutaj, no chyba że uznam, iż nie wyrobię z trzema seriami naraz. Harry Potter, era huncwotów, gdyby ktoś był ciekaw.
Miłego dnia, słoneczniki 🌻