Będzie to długi wpis dotyczący tego roku szkolnego. Nie musisz go czytać. Potraktuje go, jako część mojej historii, w której odebrano mi więcej, niż bym chciała. Nie potrzebuję współczucia. Żadnej odpowiedzi. Dla każdego z nas ten rok był różny. Ciężki. Jednak ja skupie się tu na sobie i potraktuje to również, jako kawałek mnie – tej zniszczonej. Kawałek terapii, w której opiszę może nie dokładnie, ale na tyle zrozumiale, żebym ja sama wiedziała o co chodzi.

To koniec. Jest to rok, w którym nauczyłam się najlepiej kłamać. Były pytania, czasami nie. Ocierałam łzy, gdy ktoś szedł w moją stronę. Nie mówiłam co się dzieje. Mam za sobą najbardziej ciężki, niewyobrażalny i zaskakujący rok w życiu.

Przez całe życie traciłam. Jednak teraz tak wiele, że potrzebuje przerwy, nie żeby to przywrócić. Bo czasami się nie da. Ale potrzebuje przerwy żeby zacząć na nowo żyć.

Nigdy nie usłyszałam tylu raniących słów na raz. Patrząc na osoby nie ugięcie widziałam i widzę słowa, które usłyszałam. Nigdy nie spotkało mnie tyle, ile w tym roku. Straciłam tak wiele w jeden rok. Cholernie ważną dla mnie osobę. Parę znajomości, które były jedynie lekcją. Straciłam jeszcze jedną osobę – siebie.

Mam świadectwo z paskiem. Mam dyplom wzorowej uczennicy. Mam to wszystko a jednocześnie nie mam nic. Bo to straciłam. Odbierając świadectwo uśmiechałam się. Bezbłędnie. Był to pusty uśmiech, który posyłałam nie raz w tym roku. Mam to wszystko, ale jakim kosztem? Ta wzorowa uczennica w czarnej spódnicy, uśmiechająca się teraz do Ciebie nienawidzi tego, co zrobiła. Płakała po nocach, nienawidząca świata a teraz odbiera swój "sukces". Na który tak pracowała. Który nic jej nie dał i czuła żrącą pustkę patrząc się na równy papier z czerwoną kreską i idealnymi ocenami. Kiedyś się cieszyła. Teraz nie czuje nic, bo wszystko było na tyle dużym kosztem, że się nie opłacało. Straciła. I nic tego nie zmieni, oprócz skupienia się na sobie i poskładania stłuczonej na kawałeczki porcelanowej figury.

Początek roku był dla mnie bardzo ciężki. Później było gorzej. Były momenty ciemności, gdzie nie mogłeś znaleźć światła, o którym tak często słyszałeś.

Wyszłam zniszczona. Pusta. Wyżarta. Obwiniam kogoś o to? Absolutnie nie. Potwory są w nas.

Potrzebuje tych wakacji. Nie ze względu na świetne wyjazdy. Wolność. Trzecim znienawidzonym słowem przeze mnie jest "przynależność". Na te dwa miesiące wolność. Czas dla siebie, żeby się odbudować. Nikt ale to nikt nie da mi tyle miłości ile ja sama sobie. I właśnie to chce zrobić w tej wakacje. Odbudować się. Nie chciałam tego mówić, ponieważ jest to prywatna kwestia. Ale myślałam, że nie dożyje tego momentu. Tego roku. I jestem z siebie tak bardzo dumna, że nie umiem określić tego w słowach. Właśnie z tego jestem dumna. Że przeszłam przez piekło i dalej nie stałam się diabłem.

Czasami trzeba być egoistą. Nie mówię tu o posiadaniu gdzieś emocji innych i traktowania ich jak największego śmiecia czy zabawki do wyżywania się. Mam na myśli skupienie się na sobie i nie przeszkadzanie w tym również innym.

Cieszę się, że to już koniec. Przez te dwa miesiące mam zamiar siebie odbudować i dać sobie to, na co zasłużyłam.

Słyszałam również zarzucane mi kłamstwa. To, że koloryzuje. To, że nie potrzebuje. To, że nie wyglądam na to, co mnie spotykało. To, że ktoś ma gorzej. To, że przesadzam. To, że nie mówię prawdy, tak jakbym nie znała siebie. To, że nie zasługuje. Tak. Czasami mam wrażenie, że nie zasługuje. I jest to również moja myśl. Często obwiniam siebie o coś, na co nie miałam wpływu. Jedynie jak się do tego odniose – nie zawsze będę mówić wszystko. Nie kłamie. Ale nie mówię czasami o czymś, co uważam za temat, który pozostanie tematem moim i poruszę go, gdy będę chciała.

Chciałam również podziękować za słowa otuchy. Za słowa troski. Za słowa miłości. Dziękuję. Dziękuję również za wspaniałe chwile i ludzi z którymi je spędziłam.

Kocham siebie i szczerze żałuje za to, że siebie skrzywdziłam. Czy mam żal do osób, które skrzywdziły mnie? Również nie. Były lekcją. I jestem dzięki temu silniejsza. Sprowadziły mnie na dno. Jednak teraz znam już swoją wartość. Zawsze gdy jesteś na dnie, coś puka od dołu.

Przeszłam bardzo wiele. Nie o wszystkim mówię i chce. Czasami nienawidzę ludzi a czasami mnie fascynują. Trzeba znaleźć środek.

Dziękuję Wam za to, co tu osiągnęłam. Dalej tu będę. Za każdą obserwacje, za aktywność, polubienie. Nie liczą się one dla mnie bardzo. Liczy się dla mnie to, że ktoś może usłyszy słowa, których dziś nie dostał. Że może ktoś zrozumie, że nie jest sam. Że może ktoś zrozumie, że czasami świat zabiera nam to, co kochaliśmy. Że życie jest różne, okrutne, piękne, zawistne, fascynujące, zaskakujące.

Sięgajmy po pomoc i to, jak żyć w tym świecie. Bo nie jest to rzeczą łatwą.

To wszystko co chciałam powiedzieć. Nie zamierzam jakkolwiek się do tego odnosić gdziekolwiek i niech nikt nie potraktuje tego, jako jakiejkolwiek zaczepki. Jak mówiłam, potraktowałam ten wpis, jako ulgę do tego, co siedziało mi w głowie, podsumowując ten rok szkolny 2021.

Ludzie są trudni. Ludzie są różni. Czasami czuję, że nie pasuje. Czasami czuję, że coś psuje. Czasami czuję, że kogoś rozczarowuje. Czasami czuję, że wariuje. Czasami czuję, że odlatuję.

Też jestem człowiekiem, chociaż czasami czuję, że nie do końca. Czuję albo więcej albo mniej. Szukam środka znowu.

Dziękuję.