Don Kichote, Prologue – słucham

~ [… ] I cóż że będę musiała czekać całe wakacje- moja miłość do ciebie jest silniejsza od czasu. Nie mogę uwierzyć, że zapomniałam twoich oczu. Były szaroniebieskie, wspaniałe. Boję się, czego ty zapomniałaś. Że zapomniałaś mnie, a w twojej głowie została tylko moja chora maska. I chciałabym powiedzieć ,,Kocham cię”, i powiem, tylko zaczekaj chwilę. To wszystko jest absurdalne [… ] Ale łączy nas miłość, a ja kocham cię.

~życzę wam miłości, ale nie nieszczęśliwego zakochania. szczerej miłości.

,, Jeszcze tak niedawno widziałam ten piękny zachód słońca. Niczym w środku lata, choć była jeszcze wiosna. Mogłabym powiedzieć, że było to minutę temu, lecz skłamałabym. Od tego czasu minęły wieki, wszystko się zmieniło. Zaczęłam myśleć, o sobie, o śmierci i o mojej przyszłości. Czy nadal będę udawać? Czy nadal będę musiała? Jestem oazą spokoju, dopóki mnie nie zdenerwujesz, skarbie. Dopóściłeść do tego, licz się z konsekwencjami. Poszłam do swojego pokoju, chciało mi się płakać. Wiem, że to będzie trwało całe życie. To zakłamanie, że jestem szczęśliwa. Choć było wcześnie, ziewnęłam, chciało mi się spać. Wzięłam prysznic, a wtedy staciłam poczucie czasu. Chciałam nie myśleć o niczym, lecz w tamtym momencie myślałam o wszystkim. O wszystkich ludziach. O tych, których oszukiwałam i o tych, którzy kazali mi to robić między nimi była cieńka granica. Nie chciałam jej przerywać. Weszłam do pokoju a słońce już całkowicie zaszło. Panowała ciemność, ale drogę do okna już oświetlał mi księżyc. To on był odpowiedzią na każde moje pytanie. Zatopiłam się w jego blasku. Kieruj się sercem, kochanie. Sercem i twoim księżycem.”

Dobranoc