W ciepły, sobotni poranek dźwięk budzika wyrwał trzynastoletnią Larę z niespokojnego snu. Na zegarze widniała 900. Z ociąganiem wstała z wygodnego łóżka, następnie kierując się do przestronnej, bogato zdobionej łazienki. Nastolatka spojrzała w lekko zabrudzone już lustro. Ze zrobionego późnym wieczorem koka, wystawało parę rudych, skręconych kosmyków. Odkręciła srebrny kurek z przyjemnie ciepłą wodą i powoli obmyła zaróżowioną twarz. Najpierw dziewczyna rozpuściła lśniące, pomarańczowe włosy. Gdy je rozczesywała, w jej głowie kotłowało się wiele nieprzyjemnych myśli. Gdyby wczoraj nie wysłała swojej mamy na zakupy, jej rodzicielka byłaby cała i zdrowa. Szybko związała rude loki w kitkę na czubku głowy. Jeszcze raz spojrzała w taflę lustra. Mocno spuchnięte długim płaczem zielone oczy nie posiadały już radośnie tańczących iskierek. Nie było w nich widać żadnych uczuć. Wychodząc z toalety, wstąpiła do swojego pokoju, jedynie zabierając telefon z czarnego biurka. Potem Lara zeszła po drewnianych schodach, kierując się do pokoju swojej matki. Delikatnie szarpnęła klamką. W pomieszczeniu panowała nieskazitelna czystość. Dziewczyna czuła wielki żal w swym nastoletnim sercu. Parę małych, słonych kropli spłynęło po jej różowych policzkach. Szybko wyszła z pokoju. Otarła spływające powoli łzy i skierowała się do kuchni. Podeszła do lodówki, wyjmując składniki do zrobienia śniadania. Mimo, iż nie mogła nic przełknąć, wiedziała, że jej mama nie chciałaby, aby jej córka przestała przez nią o siebie dbać. Później, po zjedzeniu posiłku, nalała do przezroczystej szklanki soku. Następnie Lara ubrała się i nie patrząc za siebie wyszła z domu. Dynamicznym krokiem, szła na najbliższy przystanek autobusowy. Jadąc publicznym pojazdem, wiedziała, gdzie zmierza. Z kolei ludzie, patrzyli z pogardą na nastolatkę. Każdy z nich myślał o niej jak o rozwydrzonej dziewczynie, która uciekła z domu z błahego powodu. Jednak nikt z nich nie znał jej historii. Nie wiedział co czuje. Piętnastominutowa podróż, była dla młodej Harrison męką. Wiedziała co myślą pozostali podróżnicy. Widziała to po ich pogardliwym wzroku. W końcu dojechała na miejsce. Stała przed szpitalem, w którym jej mama z każdą sekundą walczyła o życie. Po chwili wahania, weszła do budynku, którego nienawidziła. Znała numer sali, więc nie musiała o nic pytać recepcjonistki. Kiedy dostała się do pomieszczania, siadła na krześle obok łóżka, gdzie leżała jej rodzicielka.
– Będzie dobrze. Tak być musi – powiedziała ze łzami w oczach