„Zmarszczłam brwi, nadal wpatrując się w lekarza. W głowie ciągle analizowam jego słowa „Możliwe, że wspomnienia wogle nie wrócą, może tylko niektóre „. To nie mogło być prawdą.
– Chce powiedzieć pan, że budząc się straciłam cale siedemnaście lat życia? – cała drżałam, a po policzku leciała samotna łza.
– Tak mi przykro Rose – powiedział, a następnie rozłożył ręce w geście bezradności. „