Kochani!
Usuwam większość opowiadań i będę pisać te sama serie tylko lepsze. Mam już prawie skończoną odnowioną Panno Black! I biorę się za pisanie lepszej The world open for us… proszę o cierpliwość.
@iliada

Ciemne i mroczne ulice Gotham świeciły pustkami. Nie było ani jednej żywej duszy… oprócz jednej uliczki. Pod latarnią, dającej znikome światło stała kobieta, okryta była peleryną z czarnego atłasu, a jej twarz przysłaniał kaptur z tego samego płótna. Jej czarne szpilki odbijały się w poświacie, która dawała latarnia. Widać było lekkie zestresowanie w jej postawie. Nagle echem po ulicy rozległ się dzwonek. Dzwonek należący do telefonu kobiety. Gwałtownie wyciągnęła telefon i odebrała.
— Gdzie jesteś?! – Zdenerwowany głos odezwał się w słuchawce tak głośno, że słychać go było na drugim końcu miasta.
— Zamknij się Ethan! – Szepcząc wykrzyknęła kobieta.
— Dobra. Tylko mi nie mów, że jesteś na 13?! – Nadal wkurzony mężczyzna odzywał się w słuchawce.
— Jestem na 14. – uśmiechnęła się pod nosem kobieta.
— Anastazja! – wydarł się Ethan.
— Ciszej… – szepnęła kobieta.
— Jesteś na 14 rozumiesz?! Jesteś kobietą!! Ty nie dasz rady!!! – denerwował się coraz bardziej chłopak.
— Na ten temat pogadamy w domu, przy kawie! – szepnęła wkurzona dziewczyna i rozłączyła się.
Rozległ się szelest, Anastazja odwróciła się gwałtownie. Rozglądała się w te i wewte. Nagle przeraźliwy śmiech, który mroził krew w żyłach rozległ się po ciemnych uliczkach miasta Gotham. Tajemnicza postać wychynęła zza słupa telegraficznego.
— Akuku! – postać pokazała się Anastazji i wyciągnęła kij bejsbolowy.
Wykonał zamach i nie przytomne ciało spadło na bruk…
Zaciekawiło troszeńkę?