– A jednak jesteś moim rycerzem na białym koniu, Regi- uśmiecham się w stronę ciemnowłosego chłopaka.- Piekielna ogrzyca jest równie zła jak smocze bliźniaczki.
~Sheetal Gelbero, TSOBH#18

Panie i Panowie, z każdą kolejną częścią zbliżamy się do końca TSOBH. Nie wiem jak wy, ale moje serduszko należy do tej serii. Jest to pierwsze opowiadanie, które napisałam w całości po długiej przerwie od pisania i choć nie jest idealna, mam nadzieję, że wam się podoba❤
Dodatkowo ostatnio zdecydowałam się założyć Wattpada (w sumie to po raz drugi, ale poprzedni się nie liczy, bo zapomniałam do niego hasła, więc nie mam do niego dostępu, poza tym jakoś bardziej pasuje mi świeży start na wattpadzie, gdzie będę uwieszać opowiadania, które wiem, że skończę) tak więc zapraszam: https://www.wattpad.com/user/Trio_Golden
Kolejna rzecz na jaką wpadłam- z typu, aby robić wszystko co nie jest nauką- to małe Q&A we wpisie. Jeśli więc chciałybyście- lub chcielibyście- dowiedzieć się czegoś o mnie lub moich opowiadaniach, śmiało, zadawajcie pytania.
Myślę, że to fajna sprawa, bo wiem że trochę czasu minęło odkąd ostatnio coś takiego robiłam, a was przybyło tu naprawdę sporo- swoją drogą ogromne DZIĘKUJĘ DLA WAS za ponad 5 000 obserwacji, nie mam słów po prostu WOW🙈❤- i może niektórzy z was chcieliby dowiedzieć się czegoś o mnie. Bądźcie kreatywni, postaram się odpowiedzieć na wszystkie pytania❤
Ostatnie, co chciałabym wam napisać, to podziękować za odbiór moich poprzednich wpisów. Bardzo wam dziękuję za wsparcie, jakie mi okazałyście. Kocham was całym serduszkiem❤

~GoldenTrio

Um, hej. Na wstępie chciałabym zaznaczyć, że ten wpis będzie pewnie dość chaotyczny i raczej nie wniesie nic nowego do waszego życia, nie będzie tu cytatu z jakiegoś mojego opowiadania, ani nie powiem niczego ciekawego o swoich opowiadaniach.
To raczej będzie jeden z wpisów, w których przelewam swoje myśli. I nie, nie chcę, żeby to brzmiało jak użalanie się nad sobą i mówienie jakie to moje życie jest okropne. Gdybym chciała usłyszeć, że przecież nie mam prawa mieć problemów poszłabym porozmawiać z moją mamą. Ona jest mistrzynią w takim mówieniu.
Nie wiem sama, co konkretnie chciałabym powiedzieć. Myślałam, że wiem, ale teraz kiedy faktycznie zaczęłam pisać, nie mogę znaleźć słów, które by pasowały.
Część z was, która obserwuje mój profil od niedawna pewnie nie wie teraz o czym mówię, ale ja nie mam sił tłumaczyć. Generalnie ostatnio nie mam sił na nic.
Chyba jest gorzej. Jakbym robiła krok w tył.
Nie twierdzę, że nie mam lepszych dni. Bo mam, ale jednak te gorsze przeważają w ostatnim czasie.
I sama nie wiem co się dzieje, ale nie czuję się najlepiej. I coraz częściej łapię się na tym, że zaczynam płakać zupełnie bez konkretnego powodu. Mogłabym powiedzieć, że jest mnóstwo powodów, dla których ostatnio płaczę, bo jest, ale po prostu wiem, że to byłoby pewne niedopowiedzenie. Bo tak naprawdę teoretycznie nic wielce nie zmieniło się w moim życiu. Może tracę ludzi, na których mi zależy, może czuję się bardziej niewystarczająca i obwiniam się za wszystko, co się dzieje wokół mnie, może chciałabym pomóc ludziom, którzy cierpią, ale nie umiem pomóc nawet samej sobie, a co dopiero innym. Może nie lubię siebie, swojego ciała i umysłu, i boli mnie to, że ludzie ciągle czegoś ode mnie oczekują, że ciągle muszę robić coś do szkoły, albo mierzyć się z myślami, które mówią mi, że nie zasługuję na ludzi wokół siebie i że oni tak naprawdę mają mnie w d**** i ich wkurzam i nie chcą ze mną rozmawiać, ale robią to z czystej grzeczności. Może budzę się w nocy i nie mogę zasnąć, bo w chwili gdy się budzę wracają myśli.
A sen jest jedyną ucieczką.
Może przygniata mnie rzeczywistość, choć według opinii społecznej nie mam prawa mieć problemów.
Może to wszystko co wymieniłam jest prawdą, ale czy to jest czymś nowym? Nie. Tak naprawdę to nic nowego, znam wszystkie te uczucia. Ale nigdy nie zdołałam dowiedzieć się jak zwalczyć je na dłuższą metę.
Wnoszę się na chwilę, a potem życie powala mnie na kolana i już nie mam sił wstać.
I ja naprawdę nie wiem co mam zrobić, kiedy widzę wszystkie rzeczy, które muszę mieć skończone na następny dzień, a jedyne co tak naprawdę chcę to pójść spać. Nie mam siły zrobić nawet najbardziej prostych zadań, nie mam sił zrobić cokolwiek.
I okej, mogę słuchać od rodziny żartów na mój temat- nawet na temat tego, że cytując moją matkę „wiem, jak wyjść z depresji”, albo żartów taty, który nie ma pojęcia o moich problemach z jedzeniem, mówiących „czy ty znowu jesz?”.
Okej, to nic takiego, przecież przeżyję. Szkoda tylko, że wraz z kolejnymi powtarzającymi się żartami coraz bardziej mam wrażenie, że obie te rzeczy wracają. Coraz częściej łapię się na tym, że idę do kuchni, patrzę na jedzenie tam i słyszę z tyłu głowy „nie jedz. jesteś gruba. przytyłaś. nie jedz”. Przykro mi, tato, wiem, że o tym nie wiesz, ale chociaż się śmieję z twoich słów w lepsze dni, gdy przychodzą gorsze słyszę twój głos w mojej głowie, mówiący, że znowu jem, a dla mnie to brzmi jak „znowu przytyjesz. nie wystarczy ci już żarcia?”.
I jak tak cholernie staram się temu przeciwstawiać. Staram się pisać o tym co czuję w opowiadaniach, spisywać myśli na kartkę, aby słowa nie miały nade mną władzy, ale potem przychodzi taki dzień jak dzisiaj, kiedy wstaję rano i już wiem, że ten dzień będzie jednym z trudniejszych. I w ten dzień nie jestem w stanie nawet pisać, bo boję się, że nawet ta jedna rzeczy, która zazwyczaj mi pomaga, zawiedzie.
Szczerze, jak teraz kończę ten wpis, który pewnie będzie strasznie długi, zastanawiam się czy go w ogóle dodać. Ponieważ ostatnio miała miejsce sytuacja, w której obiecałam sobie, że już nigdy więcej nie napiszę tutaj we wpisie, że coś mnie boli.
Bo przestałam czuć, że ta strona jest bezpieczna od wszelkiego oceniania.
Ale jednak piszę ten wpis, bo nie wiem co innego miałabym zrobić.
Mam nadzieję, że wasz dzień jest lepszy niż mój, a jeśli nie, możecie do mnie pisać w wiadomościach prywatnych lub we wpisach, jeśli czujecie potrzebę z kimś porozmawiać.

~GoldenTrio