To byłby koniec.
Bardzo prosty i naturalny.

Wszystko; to było wszystko. Więcej wszystkiego już nie będzie.
Nie będę już tworzyć ani quizów, ani opowiadań, ani wracać tu z regularnymi wpisami. Kończę mój występ i to, że nie czuję żadnego poruszenia to chyba dowód, że to odpowiedni czas na koniec.

Patrzę na siebie, patrzę dookoła i widzę dziesiątki nowo otwartych wątków, które tylko czekają na rozwinięcie. Widzę zbliżające się matury, haha, te cholerne nieubłagane matury; widzę te wszystkie dorosłe wielkie kroki, które trzeba będzie podjąć – cholera, przecież stąd już widać zalążki samodzielnego życia!

No i wszystko to, co powoli okazuje się ważniejsze, nowe priorytety, które wyrastają z małostek poprzednich lat; przyjaźnie nad którymi trzeba pracować, regularnie, długo i z oddaniem; samochód czekający w garażu na wszystkie niezrealizowane podróże, te przyjemne i te obowiązkowe; wszystkie nowe fascynacje i pasje, które wymagają czasu i pracy; pieniądze, którymi operowanie wciąż wydaje się równie trudne co ich zarabianie; wszystkie tematy, w których chcę się kształcić, wszystkie projekty, które chcę zrealizować, wszystko, czym chcę być – to mnie zmienia. To normalne.

I o ile SameQuizy zawsze kojarzę z pozytywną energią – mogłam się tutaj wykazać twórczo i pobawić słowem czy obrazem, poznać przeróżnych ludzi i ich światy, to jednak SQ pozostają po prostu sympatyczną stroną. Przyszedł czas, w którym rzeczy, na które poświęcam tyle pracy, czasu i energii muszą być prawdziwsze, duże, widoczne. Tworzenie tutaj było formą przyjemności, ale myślę, że choćbym nie wiem jak próbowała, nie uczynię tego niczym więcej. Rozumiecie? Kiedy cały świat tak szalenie się powiększa, i patrzę na to wszystko z większej perspektywy, ta pasja oddala się i staje coraz mniej widoczna. Tylko błysk na niebie, znak czegoś pięknego, ale dalekiego, dawnego.
Ciężko mi to wyrazić. Po prostu – świat -życie- jest taki ogromne! Myślę, że kiedyś każdy z was to poczuje i zrozumie.

Pisanie opowiadań to zarąbista rzecz. Wymyślanie tych przedziwnych quizów też, po prostu genialne. Chciałabym kiedyś móc pracować przy czymś działającym w taki sposób, tak tworzyć, pisać.
Ale już nie tutaj. Czuję się jak dziecko, które nadal próbuje wcisnąć na siebie ubrania sprzed kilku lat, z których dobrze wie, że wyrosło.

Dzisiaj myśl o tym koncie przemknęła mi przez głowę chyba pierwszy raz od miesiąca. Sama siebie tym zaskoczyłam. To trochę smutne. Pomyślałam, że warto będzie powiedzieć słówko czy dwa, żeby wyjaśnić moją coraz już bardziej permanentną nieobecność.

Chciałabym jeszcze wydać opowiadania, mam nadal w głowie plan historii tak ważnej, tak wielkiej, że kończąc ją właściwie spełniłabym swoje życie. Mam tyle książek i filmów do polecenia w Przeglądach Miesiąca! A ta obfitość treści w sezonie świątecznym!
Ale potem zatrzymuję się, marszczę brwi i myślę – czy naprawdę zrobiłabym to wszystko? Przez chwilę przez głowę przepływa potok uczuć, pomysłów, wspomnień i … szybko znika, ucicha.
Wzruszam ramionami. Ano nie, nie zrobiłabym tego.

Cieszę się, że tyle osób mogło miło spędzić czas przy mojej twórczości i że było to taką formą zabawy na fajnym poziomie. Jestem dumna z tego, co stworzyłam i miejsca, które dzięki wam tu powstało.
Za wszystko (wszystko!) bardzo wam, moi drodzy, dziękuję.

To piękne być ewelką49. Ale tam, gdzie idę, uwagi potrzebuje inna osoba. Ja, Kaja.

A więc: dziękuję, do widzenia, dobranoc, i być może – do zobaczenia. Myślę, że kiedyś możemy się jeszcze spotkać.
Oddana,
ewelka49