Wiecie kiedy tak naprawdę jest koniec świata? Nie wtedy, kiedy jest tsunami, pożary, huragany czy tornada. Zniszczenia kataklizmów czy wojny są do naprawy. Koniec świata jest wtedy, kiedy to w ludziach budzi się chaos. Tej nocy kiedy Mireia Serpentia, prawdziwa uzurpatorka swoich wrogów i dająca schronienie i otuchę słabym załamała się, świat jakby odbił się jej echem. Każdy mógł przysiądz, że tej nocy było słychać dźwięk metalu odbijającego się o schody, jakoby to była ta niewidzialna, ciężka korona, którą musiała dzierżyć na codzień, w końcu spadła i rozsypała się na kawałki, uwalniając ze sobą to czym była, samą puszka pandory. Tej nocy popłynęły krętymi ścieżkami dwie łzy i o te dwie łzy były za dużo. Obudziły to czego nie miały budzić, pradawne zło, które dawno było uśpione. Jednakże ten wieczór był niesamowicie spokojny, ale to miało się wkrótce zmienić. Ludzie mieli się dowiedzieć czym tak naprawdę jest koniec świata, obudzić w sobie ten pierwotny strach o przetrwanie, bo już nie było panny Mirei Serpentii. Już nie było przywódczyni, pod której szatą można było się skryć. Nawet ci, którzy nienawidzili jej najbardziej wiedzieli, że podczas wojny jedyną słuszną decyzją będzie być u jej boku. Jednak odebrali sobie tą sposobność. Tak jak wszyscy potężni bohaterowie, Mireia otworzyła ostatnią bramę do piekła i czuła na sobie wiatr wywoływany szatą śmierci. Nie była już królową, przyjaciółką, kochanką, była nikim. Naczyniem, które napełniało się prawdziwym złem.

Już niedługo u mnie 1500 obs! I cant believe it😮 Czy macie jakieś specjalne życzenia? <3