Proszę, niech ktoś mi pomoże. Dzisiaj mam grilla i w każdej chwili mogą przyjść goście, niestety mama kazała mi po coś pójść, a tam, gdzie miałam iść, spotkałam coś, czego boję się najbardziej na świecie. Spanikowałam i uciekłam. Oczywiście wszyscy zaczęli się śmiać, bo doskonale wiedzą, czego tak bardzo się boję, a to, czego się boję jest śmieszne i tragiczne. Ze strachu pobiegłam do swojego pokoju i prubowałam się uspokoić rycząc pod kocem jak małe dziecko. Próbowałam wszystkiego aby się uspokoić. W końcu wzięłam się pociełam, co odwróciło moją uwagę od strachu. Kiedy było już w miarę dobrze poszłam się ogarnąć. W końcu za raz przyjdą goście, a ja jestem cała zapłakana. Niestetу, ale usłyszałam, jak rodzina się ze mnie śmieje i teraz znowu ryczę pod łóżkiem. Proszę, pomóżcie mi, za raz przyjdą goście, a mnie ze strachu zaczyna boleć brzuch, jestem cała we łzach i nie potrafię się opanować.

Każda nauczycielka w szkole, każdy gość zaproszony do mojej klasy, każdy nowy uczeń w mojej klasie, każdy przewodnik na wycieczkach, każdy kierowca autokaru i wszyscy inni zawsze przez wszystkie lata jakie uczyłam się w szkole podstawowej powtarzali mojej klasie, że jesteśmy najlepszą klasą w szkole. Każdy nauczyciel który uczył moja klasę mówił, że w życiu nie uczył w lepszej klasie. Wczoraj, jako że w zasadzie był to ostatni dzień lekcji, na dwóch lekcjach poszliśmy z wychowawczynią na lody do McDonald’s. Po drodze rozmawialiśmy. Pani powiedziała, żeby następnego dnia każdy naprawdę postarał się dobrze wyglądać. Nikt z nas jednak niczego nie podejrzewał. Pani poprosiła też, aby na zakończeniu roku byli nasi rodzice, ponieważ za wzorowe zachowanie rodzice dostają jakiś list z gratulacjami, a że w mojej klasie w zasadzie każdy ma wzorowe zachowanie, to w zasadzie rodzice każdego z uczniów musieli przyjść do szkoły. Niestety wczoraj w szkole była tylko połowa klasy, czyli osiem osób. Druga połowa o niczym nie wiedziała. No i tak o to jedna z moich koleżanek przyszła do szkoły w granatowo brązowo białych warkoczykach. Wyglądała jak jakiś kosmita, no ale cóż. Mimo wszystko w końcu cała sala zapełniła się uczniami i rozpoczęła się akademia. Akademia jak to akademia trwała. Na szczęście pani dyrektor wymyśliła, jak ukrócić nasze męczarnie i znacznie przyśpieszyła rozdawanie świadectw. Przewodnicząca samorządu uczniowskiego powiedziała:

– Czy pani dyrektor życzy sobie zabrać głos?

Wszyscy uczniowie, zamiast pani dyrektor, od razu chórem, głośno, wyraźnie i równo powiedzieli:

– NIE!

Pani dyrektor zaśmiała się i zapewniła nas, że pięć minut nas nie zbawi. Kiedy wszyscy w końcu ucichli pani zaczęła opowiadać:

– Pewna klasa zasługuje na szczególne wyróżnienie – wszyscy zaczęli zastanawiać się o co chodzi – Jedna z ósmych przez wszystkich jest uważana za niezwykłą – czyli klasy siódme wiedzą już, że to nie o nich chodzi – Uczniowie tej klasy osiągają znakomite wyniki w nauce – czyli jedna klasa ósma odpada – zawsze są mili, życzliwi i pomocni – druga ósma klasa odpada – Takich uczniów można nazwać gatunkiem na wymarciu. Nie przeklinają, sumiennie wykonują swoje obowiązki, a mimo wszystko nie zatracili swojej młodzieńczości i lubią się wygłupiać. Znają jednak granicę żartu, której uczniowi przekroczyć nie wolno.

Pani dyrektor gadała jeżdżę chyba z dziesięć minut, aż niektórzy posnęli. Ja i dwie koleżanki słuchaliśmy pani dyrektor i już wiedzieliśmy, że nie raczej o nas nie chodzi. Może i wszyscy mówią, że jesteśmy super, ale bez przesady. Co najmniej dwie osoby z naszej klasy palą papierosy, jak pani nie ma w klasie to włamujemy się do Librusa, czy dziennika, kolega już z pięć razy wyskoczył przez okno, nie zdarza się, aby każdy miał wszystkie podręczniki, zeszyty i zadania domowe itd. Pani dyrektor zakańcza przemówienie słowami:

– Zalety tej kasy można by wymieniać bez konca. Takiej klasy nigdy w naszej szkole nie było i zapewne nie będzie przez wiele kolejnych lat. Zapraszam na środek klasę 8e wraz z wychowawcą.

Wszyscy patrzą na nas, a my ze ździwienia nie możemy się ruszyć. W końcu wyszliśmy na środek i ustawiliśmy się.

– Mam zaszczyt ogłosić tę klasę Klasą na medal – mówi pani dyrektor i zaczyna rozdawać nam złote medale. (Zdjęcie mojego medalu na dole)

Wszyscy zaczęli klaskać, a pani dyrektor nadal nas chwaliła. To zbyt dużo zaszczytów jak dla mnie, ale w sumie przyjemnie było słychać tylu pochwał na swój temat. Po akademi rozeszliśmy się do sal. Wchodzimy do sali, a tam: tort, owoce, sok, ciasteczka i wiele innych pyszności. Jedliśmy i rozmawialiśmy, a pani rozdawała świadectwa i książki. Później zamówiliśmy pizzę, ale ja jej nie jadłam, bo chyba jako jedyna osoba ze szkoły nienawidzę pizzy. Za to zjadłam aż trzy kawałki ciasta. Kiedy wszyscy się najedli, kolejka przy sekretariacie, po kopie świadectw i wyniki egzaminów się skończyła i na spokojnie całą klasa poszliśmy je odebrać. Później zaczęliśmy się rozchodzić. Ja wyszłam jako ostatnia. Poszłam do kotków. Idę sobie i patrzę, a tu pies. A ja się tak bardzo boję psów. Najpierw chciałam odejść, ale piesek mnie zauważył. Był wielkości kociaka, albo królika średniej wielkości. Mimo to bałam się. Pies podszedł do mnie i zaczął mnie wąchać, a ja ze strachu stanęłam jak wryta. Pies stanął na tylnich łapach i zaczął na mnie skakać. Wtedy oprzytomniełam i odsunałam się. Nie chcę się bawić z psem, przecież przyszłam do kotków. Okazało się, że pies należy do sąsiadów i nazywa się Sonia. Snia w końcu dała mi spokój i mogłam zawołać kotki. Zawołałam Liska, ale ten przesyraszył się psa. Chciałam już iść, ale podszedł do mnie Horton – jeden z najbardziej strachliwych kotów. Dał mi się pogłaskać i aż tak nie bał się Soni. Horton Chyba się przeziębił, bo miał katar. Do tego miał strasznie brudną klatkę piersiową – najwyraźniej jego dziura w brodzie znowu zaczęła ropieć. Pogłaskałam Hortona, pożegnałam się z panią Grażyną, jej mężem i kotkami i poszłam do domu i tylko jeszcze się przestraszyłam, bo Sonia zaczęła szczekać, a szczekania psów boję się chyba najbardziej.