Mam sprawę, o której chciałabym wam opowiedzieć i w sumie poprosić o pomoc.

Mam przyjaciółkę. Ogólnie, to moja bratnia dusza, przyjaciółka nad przyjaciółki. No i ostatnio miała ona bardzo trudny czas w życiu. W skrócie to była z moim kuzynem na rekolekcjach, a jako, że ona ma bardzo specyficzne poczucie humoru, a relacje z kuzynem miała napięte, to sobie razem z nią żartowałam, że ona na tych rekolekcjach go zabije. Wiadomo, śmieszkowałyśmy sobie.

Moje zdumienie nastąpiło, gdy ona w trakcie tych rekolekcji (na których mnie nie było) pisze do mnie, że kuzyn znalazł sobie dziewczynę. Na początku znów się z tego śmiejemy, ale potem, w późniejszych dniach pisze do mnie dzwoni i opowiada, że jej relacje z jego dziewczyną nie są najlepsze. Nie będę rozpisywać szczegółów, ale jednego wieczoru zadzwoniła niemal, że płacząc, więc wyobraźcie sobie jak bardzo popsuły się relacje między tą trójką.

I tu pierwszy kluczowy moment. Musicie wiedzieć, że ja totalnie nie potrafię z ludzkimi rozmawiać o ich problemach. Nie umiem ich pocieszyć, czy być wsparciem. Dlatego, gdy ona tak do mnie zadzwoniła, a ja nie wiedziałam jak jej pomóc, poczułam się winna. W końcu, gdy ja miałam trudny czas to ona mi pomagała, mogłam na niej polegać, a kiedy ona jest w złym stanie psychicznym to ja nawet jej nie umiem pocieszyć.

No, ale rekolekcje minęły, spotkałam się z nią parę razy i wydawało się, że wszystko wróciło do normy. Po prostu nie poruszałyśmy tego tematu. Wiedziałam, że nadal ma na pieńku z moim kuzynem, ale wydawało się to mniej więcej opanowane. Aż do dzisiaj.

Byłam u kuzyna no i sobie gadamy. W końcu wychodzi temat właśnie mojej przyjaciółki i dowiaduje się, że kuzyn miał jej coś oddać, ale sam się cyka iść (całe szczęście był świadomy tego, że jeśli się do niej odezwie to go oryczy z góry na dół). No więc poprosił mnie, żeby pójść z nim. Zgodziłam się. Zadzwoniłam do przyjaciółki i upewniłam się, że jest w domu, ale na moje nieszczęście nie wspomniałam jej o tym, że kuzyn przyjdzie ze mną. Po części zrobiłam to celowo, bo wiedziałam, że inaczej mnie do domu nie wpuści.

Gdy już tam jesteśmy, dzwonię do drzwi, czekamy aż otworzy. Otwiera, widzi mojego kuzyna i od razu zamyka drzwi. Staram się ja powstrzymać, mówię, że jej to wytłumaczę. Całe szczęście ona mówi, żebym dała jej pięć minut, po czym zamyka drzwi. I ja w tym momencie wiem, że mam przechlapane. W końcu wychodzi, chociaż widzę, że z trudem panuje nad emocjami. Tłumaczymy, że jesteśmy tu tylko oddać jej coś. Widzę, że przyjmuje to do wiadomości, po czym mówi, że gdyby nie to, że jest zmęczona (przed chwilą wróciła z miasta) to byłabym martwa. I na dodatek zabiłaby mnie najpierw.

Ogólnie to szybko się wycofujemy i wracamy do kuzyna, a ja dopiero teraz uświadamiam sobie jak właśnie bardzo ja zraniłam. Wykorzystałam jej zaufanie. Ciężko to opisać, ale czuję się taka winna, że bardzo chętnie bym się zakopała pod ziemię…

I tutaj mam do was pytanie. W najbliższym czasie widzę się z nią w piątek, a w sobotę idę do niej na przyjęcie urodzinowe. Jak mogłabym to naprawić? Bo zwykle przeprosiny raczej nie załatwią sprawy…