„Patrzyłam na niego z przerażeniem, a on się przyjacielsko uśmiechał. Widząc człowieka stojącego na krześle ze sznurem na szyi, wiedziałam, że nie mam żadnego powodu do śmiechu. Ale wiedziałam, że muszę mu pomóc. Być przy nim. Więc trzęsąc się odwzajemniłam uśmiech.
-Nie musisz udawać, że jesteś szczęśliwa. -Szepnął spokojnym głosem. Słysząc go przeszły mnie ciarki.
-Dlaczego? -Spytałam ze łzami w oczach. Nie wiedząc czemu, kochałam tego chłopaka. Miał może z 17/18 lat. Nie w sposób w jaki kocha się miłość twojego życia itp. Ale to była rodzinna miłość. Jakbym rozmawiała z kimś mi bliskim.
-Oliwia, nie masz się czego bać. To już od dawna nie jest strych. Mnie od dawna już tu nie ma. Ciebie tu nigdy nie było. Wszystko jest w porządku.
-Skąd znasz moje imię? -Jego cichy śmiech sprawił, że zaczęłam się trząść jeszcze bardziej, a mój lekki uśmiech przygasł całkowicie.
-Moja droga Oliwio. Ja wiem o tobie wszystko. Jestem tu przy tobie. Zawsze i wszędzie.
-Co? Jak…kim jesteś? -Zaczął się kołysać razem z krzesłem w przód i w tył z wyraźnym podekscytowaniem. Chciałam do niego podbiec, ale moje nogi odmówiły posłuszeństwa, jakby ktoś przymocował mi je do drewnianej podłogi.
-Naprawdę nie pamiętasz? Urodziliśmy się w tym samym dniu i miesiącu! Oh jejku…co rok świętujemy je razem! -Zamyśliłam się na chwile.
-Ale…przecież jedyna osoba, która ma w tym samym dniu i miesiącu urodziny co ja to Bruno Mars i mój wujek Tadek, który już od dawna…
-Nie żyje? -Spytał rozbawionym głosem.
Łzy zaczęły spływać po moich policzkach małym strumykiem.
-Ile miał lat? -Spytał prawie się śmiejąc.
-Osiem…osiemnaście…Ale.. to niemożliwe… Mój wujek już od dawna nie żyje. Powiesił się gdy mnie jeszcze nawet nie było na świecie.
-Okay. Posłuchaj. Oliwia. Wiem…wiem, że jest ci ciężko. Ale błagam. Nigdy. Przenigdy nie popełniaj tego samego błędu co ja. Poddałem się. I to jest właśnie ten błąd. Bo prawda jest taka…że porażką nie jest to kiedy coś pójdzie nie tak, tylko wtedy kiedy sobie wmawiasz, że już nie będzie lepiej. To jest jedyny taki raz, kiedy mogę z tobą swobodnie porozmawiać. Bycie martwym jest okropne. -Znów się uśmiechnął.
-Jak to jest? Być nikim. Zakończyć swoje istnienie. Tak… po prostu..?
-Za pierwszym razem, było…dosyć nieprzyjemnie. Jedyne o czym myślałem była śmierć. Nie zastanawiałem się nad tym jak poczuje się mój ojciec, przyjaciele, rodzina czy… moja siostra…
-Masz na myśli moją mamę? -Pokiwał lekko głową, co znaczyło, że mam racje.
-To stało się tak nagle. Straciłem równowagę. Krzesło opadło, a ja zacząłem się dusić. Przez chwile pragnąłem znów mieć możliwość oddychania. A potem… Wziąłem głęboki wdech. I po chwili ujrzałem twoją mamę. Cofnęła się przerażona i jedyne co mogłem usłyszeć, był jej krzyk. Próbowałem ją uspokoić, ale ona mnie nie widziała. Jedyne co była w stanie zobaczyć to moje ruszające się lekko w lewo i w prawo ciało. Pozbawione emocji. Pozbawione życia. I wtedy zdałem sobie sprawę co zrobiłem i kim się stałem. W jej oczach stałem się samobójcą. Idiotą który nie potrafił poradzić sobie z problemami i żałosnym tchórzem, który nie miał odwagi, by poprosić ją o pomoc. -Jego uśmiech przygasł, a jego twarz zaczęła przybierać blady kolor.
Gdy zrozumiał, że nie jestem w stanie się w jakikolwiek sposób wysłowić, postanowił kontynuować swoją historie.
-Więc…ze względu na to, że z wszystkich osób jakie były mi bliskie to twoja mama przeżyła moją śmierć najbardziej. I wtedy…ty przyszłaś na świat i w dodatku w tym samym dniu i miesiącu co ja! Nawet nie wiesz jaki byłem szczęśliwy, że mamy coś ze sobą wspólnego. Ale potem zaczęliśmy być aż zbyt podobni. Twoja depresja w 2012 bardzo mnie zaniepokoiła, wiesz? Ja również młodo zaczynałem swoją przygodę z życiem i śmiercią.
Więęęęc… -Przestał się huśtać i spojrzał mi głęboko w oczy. Powrócił jego dawny uśmiech. – Chyba… wiesz teraz już wszystko… przepraszam. Za wszystko. Pozdrów ode mnie mamę. Okay?
-Zaraz…odchodzisz? Poczekaj! Nie rób tego…Błagam… -Wciąż nie mogłam się ruszyć. Tak bardzo pragnęłam mu pomóc, ale nie czułam własnych nóg. Patrzyłam przerażonymi oczami jak 18-sto letni chłopak odpycha krzesło do tyłu, by zawisnąć na strychu jak kukiełka. Był spokojny jakby śmierć była jego starym, dobrym przyjacielem i witał go z szacunkiem tracąc powoli oddech. ”
I wtedy się obudziłam.
A w zasadzie… to mama mnie obudziła.
Bo krzyczałam…na cały dom. To się stało ostatniej nocy.
Tak. To był mój sen. Żadna zapowiedź nowego opowiadania.
Po prostu… musiałam to opisać. To było takie realistyczne.
Pytanie: „Masz naprawdę takiego wujka?”
Odpowiedź: Tak. Tak mam. A raczej…miałam. On naprawdę nie żyje od kilkunastu lat już.. tak. Miał 18 lat kiedy to zrobił. Tak. Powiesił się. Tak. Tęsknie za nim chociaż nawet go nie znałam. Tak. Urodził się w tym samym dniu i miesiącu co ja.
Taki sen zdarzył mi się pierwszy raz od bardzo wielu lat.
Nie pokaże tego wpisu nikomu oprócz wam.
Uważam, że moja rodzina jeszcze nie jest na to gotowa.
Jedyne co powiedziałam mojej mamie to: „Masz pozdrowienia.”
Ale od kogo… na to pytanie już nie odpowiedziałam.

Jeśli dotrwałaś do tego momentu.
To życzę ci miłego wieczoru 😘