Wszystkie obrazy w moim domu są od Joanny. Potrafiła znaleźć najpiękniejsze kolaże machnięć pędzlami i zawsze mi je pokazywała. Dekorowałam nimi mieszkanie. Jej drobne hobby, bądź nawet talent, którym było dzielenie się sztuką, która ją zachwycała, jest czymś, czego brakuje mi teraz w życiu. Joanna pokazywała mi nowe zespoły, wysyłała mi pocztą ręcznie malowane pocztówki z różnych stron świata, opowiadała mi o serialu o piratach, których darzyła miłością większą niż postaci darzyły siebie nawzajem. Piekła mi nawet ciasta marchewkowe, bo w nich też znajdowała coś pięknego, czego inni nie widzieli. Czasami jednak myślę, że była zbyt zajęta podziwianiem piękna zewnętrznego, ponieważ nigdy nie potrafiła zobaczyć siebie jako część sztuki w jej życiu.

Poznałyśmy się w pracy, która była naszym przekleństwem w błogosławieństwie. Błogosławieństwem, bo nas sobie przedstawiła, a przekleństwem, bo wykańczała nas do szpiku kości. Byłyśmy jedynymi osobami w naszym dziale. Tylko my dwie. To poniekąd sprawiło, że praca była lżejsza. Miałyśmy nasze małe odrębne miejsce, do którego nie zaglądał nikt poza nami. Dzieliłyśmy się naszymi frustracjami i żalami, żartowałyśmy z absurdów naszej pracy. Tylko to pozwalało nam zachować trzeźwość umysłu. Mimo wszystko, męczyłyśmy się i mimo, że nie widziałyśmy się na codzień, czułyśmy nawzajem, że ta praca to nie jest nasze powołanie. Po Joannie, niestety, było to czuć częściej, niż codziennie.

Na jesień, w dniu jej urodzin, zapadła się jabłonka przed jej domem. Przykryła cztery słoneczniki, które Joanna zasadziła kolejno w dniu jej ślubu oraz w dniu narodzin jej dzieci; po czterech słonecznikach została jedynie świeżo przysypana ziemia. Nikt nie pomógł Joannie posadzić nowych kwiatów, więc pozostało jej tylko zakopać grządkę i wyrównać ziemię.
Niedługo po tym Joanna zapadła w niebyt, jak niegdyś jej jabłonka.